Διαβάζοντας κυριακάτικες –ιδίως- εφημερίδες, οι οποίες έχουν ένα χαρακτήρα πιο σχολιαστικό των ειδήσεων αλλά και φιλοξενούν θέματα χαλαρότερης σχέσης με το χρόνο και την επικαιρότητα, διαπιστώνω ότι λανθάνουν ακόμη ουκ ολίγα σημαντικά κείμενα που αξίζει να διαβάζονται. Μπορεί να είναι μόνο το 20% της ύλης αλλά σημασία έχει ότι ακόμη βρίσκει κανείς θησαυρούς στις ελεγχόμενες από εξουσίες και συμφέροντα εφημερίδες (γι' αυτό και αναδημοσιεύουμε συχνά κείμενα στο thinkfree).
Είναι δεδομένο -και η παραπάνω διαπίστωση ουδόλως δεν το αμφισβητεί- ότι η «ταυτότητα» των εφημερίδων είναι οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι, και το «κουμάντο» τους είναι όχι οι δημοσιογράφοι αλλά οι εργοδότες. Εκείνοι αποφασίζουν για τις «γραμμές», εκείνοι αποφασίζουν για το ποιον θα «σηκώσουν» και ποιον θα «θάψουν». Ερήμην των «μάχιμων» δημοσιογράφων ή, αν θέλετε, όσων είναι εκτός αμαρτωλών pay roll και δεν είναι παρατρεχάμενοι της εξουσίας.
Το θέμα είναι ότι με τις γραμμές που έχουν χαράξει οι εκδότες και με τη δουλικότητα των πληρωμένων κονδυλοφόρων ο Τύπος πάει κατά διαόλου, η ανυποληψία των εφημερίδων διογκώνεται και οι κυκλοφορίες καταβαραθρώνονται.
Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το δέον γενέσθαι ώστε να ανακάμψει ο Τύπος, παρόλο που ιδέες υπάρχουν. Εκείνο η μόνη βεβαιότητα είναι ότι απαιτείται πια –το επιβάλλουν οι καιροί, τα δεδομένα και η πραγματικότητα- καθαρή δημοσιογραφία όποια άποψη και αν αυτή εκφράζει. Δηλαδή, απλά: σε μια εποχή που η έννοια του καθήκοντος έχει υποχωρήσει υπέρ της έννοιας του συμφέροντος, εκπλήρωση του δημοσιογραφικού καθήκοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου