Η μεγάλη ανατριχίλα!

Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου

Το τετραήμερο, που μόλις πέρασε ήταν ένα πολύ ξεχωριστό τετραήμερο για τους παλιούς κατασκηνωτές της ΧΑΝΘ του Αγίου Νικολάου Χαλκιδικής. Μαζευτήκαμε, λοιπόν, αι γενεαί πάσαι για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια της κατασκήνωσής μας, που της ευχόμαστε να τα εκατοστήσει και βάλε!

Η οργάνωση ήταν άψογη, η ομάδα που ανέλαβε το reunion έκανε θαύματα και μπράβο της, η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού μαζευτήκαμε σχεδόν 400 άτομα όλων των ηλικιών, μείναμε στις παλιές μας σκηνές, ορίσαμε αρχηγούς, δίναμε παρουσίες στον ιστό α-λα-παλαιά, κάναμε μαρίκες (για τους αμύητους, η μαρίκα είναι ο τραπεζοκόμος και δεν έχει γένος, μπορεί να είναι και αρσενικό και θηλυκό), βγάλαμε κραυγές, οι πιο φορμαρισμένοι κολύμπησαν και στο Διάπλου (και τερμάτισαν, τα θηρία!), ξενυχτήσαμε πολύ πάνω από τα επιτρεπτά όρια αντοχής της ηλικίας μας, μας βρήκε το ξημέρωμα στην παραλία κι άλλα πολλά, τόσα πολλά, που ούτε ξέρω πώς χώρεσαν μέσα σε τέσσερεις, μόλις, ημέρες.

Τέσσερεις, πολύτιμες ημέρες, γεμάτες γλύκα και ανατριχίλα. Όπου ήμασταν εμείς οι ίδιοι, οι παλιοί συγκατασκηνωτές με τις αγάπες μας και τις δυσκολίες μας, με τους καλούς και κακούς χαρακτήρες μας, τις χαρές και τις λύπες μας, ενώ ανάμεσά μας κινούνταν τα φιλικά φαντάσματα των ίδιων μας των εαυτών, όταν ήμασταν παιδάκια. Παιδάκια, που σ’ αυτό το ίδιο μέρος μάθαμε να συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Και να πειθαρχούμε στην ομάδα.

Και να ξυπνάμε νωρίς.

Και να σεβόμαστε το χώρο του διπλανού μας.

Και να παίζουμε μπάσκετ, βόλεϊ, κολύμπι, όλα τα καλά της ψυχής μας.

Και να σκαρώνουμε κραυγές, τραγούδια και σκετσάκια με κείμενα, που πολύ θα τα ζήλευαν επαγγελματίες σεναριογράφοι, πιστέψτε με!

Και να κοιμόμαστε στην άμμο, κάτω απ' τ' άστρα.

Και να ξεπερνάμε τον εαυτό μας με κάθε τρόπο.

Και πάνω απ' όλα: Να κατανοούμε τον διπλανό μας. Αλλιώς η συνύπαρξη των τριών, κατασκηνωτικών εβδομάδων θα ήταν αδύνατη...

Κι όμως, τα καταφέραμε με ελάχιστες απώλειες!

Και 40 χρόνια μετά την πρώτη-πρώτη κατασκηνωτική χρονιά (όπου ήμουν κι εγώ εκεί!), ξανασμίξαμε. Στον λατρεμένο μας Άη Νικόλα.

Είδα ανθρώπους μετά από 20, 25 και 30 χρόνια. Και μετά τα πρώτα αγκαλιάσματα και φιλιά, αρχίσαμε να μιλάμε λες και είχαμε διακόψει την κουβέντα μας χθες.

Χωρίς διευκρινιστικές ερωτήσεις, χωρίς εξηγήσεις, τα παιδιά του χθες συνέχισαν την κουβέντα που είχαν διακόψει πριν από δεκαετίες! Γνωρίζοντας ότι βρίσκονται σε φιλικά νερά, με ανθρώπους, που θα τους αγαπούν για πάντα...!

Στον ύμνο της κατασκήνωσης υπάρχει μια στροφή, που λέει:

"Να η ζωή που δεν τη νιώθει

όποιος δεν έζησε μαζί μας".

Δεν ξέρω ποιός το έγραψε, αλλά, όποιος κι αν ήτανε, ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Και απόλυτα κυριολεκτικός.

Ευχαριστούμε για τη σπάνια ευκαιρία, που μας δόθηκε. Ευχαριστούμε για τη ζωή που ζήσαμε "πάνω στα ψηλά βουνά". Για τη ζωή, που διαμορφώνει χαρακτήρες. Για τη ζωή, που σου δίνει τόπο να σταθείς...! Καλή αντάμωση, αδέλφια μου!