Μια άλλη ανάγνωση των κινητοποιήσεων των ταξί

Από το ethnos.gr

Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος


Το κλείσιμο των δρόμων, των λιμανιών, των αεροδρομίων κλπ είναι καταδικαστέο από την πλειοψηφία -πιστεύω- των πολιτών εδώ και χρόνια http://taxalia.blogspot.com
/2010/01/blog-post_8933.html. Από την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν αίτημα των λογικών πολιτών κατά των συντεχνιών, αφού είχε προηγηθεί το "παράδειγμα" της Ελλάδας που κόπηκε στα δύο για τα... ούρα του Τσιγκόφ. Ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε να επιβάλλει την τάξη (δηλαδή το σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, των μη διαμαρτυρόμενων) όπως δεν κατάφερε (και δεν θέλησε) καμία άλλη κυβέρνηση έως τώρα. 

Από κει και πέρα, οι εν εξελίξει κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων γεννούν δύο βασικούς προβληματισμούς.
Με δεδομένο ότι στους διαμαρτυρόμενους ταξιτζήδες συγκαταλέγονται πολλοί οι οποίοι καταδικάζονται όχι μόνο σε ανεργία αλλά τους παίρνουν και το σπίτι, όπως άκουγα κάποιον από αυτούς να λέει το πρωί, τι ανάθεμα μπορείς άραγε να ρίξεις σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε απόγνωση; Δυστυχώς για εμάς, οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο μας έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε συγκρούσεις με τον εαυτό της. Κι επειδή πολλά ακούμε από χθες στα κανάλια και βλέπουμε την κυβέρνηση να στηλώνει τα πόδια και να τα βάζει με τους ταξιτζήδες, καλό είναι να μη βλέπουμε το δάσος και χάνουμε το δέντρο, δηλαδή τι και ποιος οδηγεί σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. 
Γιατί το κορυφαίο που αναδεικνύουν οι εικόνες της διαλυμένης Ελλάδας που κάνουν από χθες το γύρο του κόσμου δυσφημώντας τη χώρα μας, είναι η ανύπαρκτη κυβέρνηση, το ανίσχυρο κράτος. Αδύναμο να υπερασπίσει στοιχειωδώς το βασικό δικαίωμα της μετακίνησης Ελλήνων πολιτών και τουριστών. Θα μου πεις με ποιο τρόπο; Ας τον βρει. Εγώ δεν είμαι κυβέρνηση. Αλλά το χειρότερο είναι ότι...
...αυτή η κυβέρνηση που επαγγέλλεται τη σωτηρία της χώρας από μια περιπέτεια που και η ίδια έχει μέγιστη συμβολή, δεν φρόντισε να αντιμετωπίσει τα προβλέψιμα. Τα απολύτως προβλέψιμα, όπως είναι οι κινητοποιήσεις όσων νοιώθουν ότι αδικούνται ή χάνουν τα προνόμια. Εκτός κι αν περίμενε να μην αντιδράσει κανείς σε όσα απίστευτα προωθεί τον τελευταίο χρόνο (με τους μισθούς των βουλευτών να παραμένουν από τους υψηλότερους της Ευρώπης). Πως θα πείσει, λοιπόν, η κυβέρνηση του ΓΑΠ ότι μπορεί να "σώσει" την Ελλάδα, όταν δεν μπορεί να κουμαντάρει μια επαγγελματική τάξη;
Κι αν δεν πρόκειται για αδυναμία αλλά για αδιαφορία, μήπως αυτή η "αδιαφορία" της κυβέρνησης για τις αντιδράσεις των πολιτών προδίδει την σκοπιμότητα που υποκρύπτεται; Και σκεφτείτε τι μπορεί να γίνει αν η αγανάκτηση φουντώσει και οι αγανακτισμένοι "συνασπιστούν" κατά της μνημονιακής πολιτικής...