Κορίτσια, μήπως το παρακάνετε;

Γράφει ο Ρ. Μασλίας από το Λουξεμβούργο

Εδώ και λίγο καιρό παρακολουθούμε μια βροχή καταγγελιών για... βιασμούς  που στοχεύουν διάσημους άνδρες της τέχνης, των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής, τον Πολάνσκι, τον Ασάνζ, τον Στρος Καν.

Φυσικά, οι στόχοι είναι τέτοιοι που κανείς δεν πιστεύει τις καταγγελίες και οι καταγγέλλουσες η μια μετά την άλλη γελοιοποιούνται, η μια είχε ως παράλληλο επάγγελμα την πορνεία, η άλλη μια μέρα πριν θυμηθεί ότι τη βίασαν έγραφε στο διαδίκτυο πόσο της άρεσε η γνωριμία με τον... βιαστή της και η τρίτη είχε πάρει χρήματα για να μην κάνει μήνυση τα οποία προφανώς μετά 25 χρόνια της... τελείωσαν.

Βέβαια, φταίει σε μεγάλο βαθμό το νομικό πλαίσιο που σε πολλές χώρες μετατοπίζει από τον κατήγορο στον κατηγορούμενο το βάρος της απόδειξης για την περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης που πολύ εύκολα μετατρέπεται σε κατηγορία βιασμού, ενώ επιτρέπεται να ασκηθεί δίωξη μέχρι και 10 χρόνια μετά. Θα μου πείτε, λογικό είναι αυτό για τα ανήλικα κοριτσάκια που μόνο όταν μεγαλώσουν μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον βιαστή τους και να ζητήσουν την τιμωρία του. Είναι όμως αστείο να ισχύει για τις ενήλικες κοπέλες που το... σκέφτονται κάτι χρόνια και όλως τυχαίως το θυμούνται την πιο κατάλληλη στιγμή γι’ αυτούς και γι’ αυτές.

Πέρα όμως από αυτές τις καταφανείς περιπτώσεις διεθνών δολοπλοκιών με ποταπά κίνητρα και μεγάλα συμφέροντα, μήπως αυτή η υπερβολική μόδα της σεξουαλικής παρενόχλησης ρίχνει μια δυσπιστία και μια αμηχανία στις ανέκαθεν πολύ όμορφες σχέσεις των δύο φύλων με τα κομπλιμέντα και τις φευγαλέες ματιές; Αυτές που θέλουν τελικά να μαγνητίσουν όλα τα κορίτσια όταν ετοιμάζονται το πρωί μπροστά στον καθρέφτη τους;