15 μήνες πάνε από το διάγγελμα του Πρωθυπουργού από το Καστελόριζο. 15 μήνες που η Τρόικα μπαινοβγαίνει στη χώρα μας. 15 μήνες με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, κατακόρυφη άνοδο της ανεργίας. 15 μήνες και θα μπορούσε κάποιος εύστοχα να πει πως, γίναμε οι ελληνικές εταίρες στους εταίρους της Ε.Ε.
Όλους αυτούς τους μήνες γίνεται μια προσπάθεια να πειστούμε πως δεν έχουμε πτωχεύσει.
Στην αρχή όποιος τολμούσε να αναφέρει τη λέξη πτώχευση ή χρεοκοπία θεωρούνταν από αναρχο-αριστερός μέχρι μειοδότης παράφρων. Στη συνέχεια ολοένα και πιο συχνά αρχίσαμε να ακούμε τη λέξη χρεοκοπία μαζί με εξαγνιστικούς επιθετικούς προσδιορισμούς: επιλεκτική, ελεγχόμενη…Εντάξει! Όπως και να το κάνεις, είναι άλλο να μπορείς να την επιλέξεις ή να την ελέγξεις και άλλο να σου έρχεται έτσι! Μπαμ και κάτω. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτή η περιβόητη λέξη που πιπιλίζουν καθημερινά σαν καραμέλα όλοι;
Ξεφυλλίζοντας το Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, του Γ. Μπαμπινιώτη, και φτάνοντας στη σελίδα 1.987 διαβάζουμε τα εξής:
Χρεωκοπία κ. χρεοκοπία (η) 1. ΝΟΜ. ΟΙΚΟΝ. Η αδυναμία πληρωμής των χρεών (ατόμου ή εταιρείας), επειδή οι οφειλές προς τους πιστωτές υπερβαίνουν τα οικονομικά διαθέσιμα ΣΥΝ. πτώχευση 2. η αποτυχία στην επίτευξη ενός στόχου
χρεωκοπώ κ. χρεοκοπώ ρ. 1. ΝΟΜ. – ΟΙΚΟΝ. Δεν είμαι σε θέση να πληρώσω τα χρέη μου 2. Παύω να έχω πια το κύρος, το γόητρο, την αξιοπιστία που είχα 3. Δεν μπορώ να αποδώσω καρπούς, δεν φέρνω τα προσδοκώμενα αποτελέσματα
Μάλιστα! Καταρχήν αποσαφήνισα το πολύ σημαντικό ορθογραφικό κομμάτι. Το ουσιαστικό «χρεοκοπία» καθώς και το ρήμα «χρεοκοπώ» γράφεται και με –ο- και με –ω -. ΟΚ! Ορθογραφικά τουλάχιστον, έχεις δύο επιλογές να διαλέξεις. «Επιλεκτική» λοιπόν, η χρεοκοπία!
Έπειτα, κάτι με σταμάτησε στη δεύτερη ερμηνεία του χρεοκοπώ:
(Παύω να έχω πια το κύρος, το γόητρο, την αξιοπιστία που είχα)
Σίγουρα! Γιατί μερικές φορές μια χρεωκοπία δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κοινωνική, πολιτική, ηθική, η οποία, ακόμη και να βρεθούν οι οικονομικοί πόροι, δεν θα μπορέσει να επιλυθεί σύντομα. Ούτε εσωτερικά, καθώς μετατρέπεται σε μια κρίση αξιών, αλλά ούτε και σε διεθνές επίπεδο, καθώς η εθνική κυριαρχία περιορίζεται και γίνεται και αυτή, χμ… ελεγχόμενη, ή και επιλεκτική.
Αλλά οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί ξέρουν τον τρόπο.
Και φαντάζομαι πως, σε μια ατέρμονη συνέχεια στον χωροχρόνο, αν ζούσαν ακόμη όλες οι μεγάλες ελληνικές προσωπικότητες θα συνέχιζαν την αδιάλειπτη προσπάθειά τους για εξύψωση του ελληνικού Έθνους:
Ο Όμηρος θα απήγγειλε τυφλός τα έπη του, ο Οδυσσέας θα κρατούσε με αυταπάρνηση κλειστά τα αυτιά του μπρος στις Σειρήνες, ο Σωκράτης θα γευόταν με ευχαρίστηση το κώνειο, ο Μέγας Στρατηλάτης με ζήλο θα περνούσε από τα Γαυγάμηλα, ο Ρήγας θα έγραφε τους ηρωικούς του ύμνους, ο Ζορμπάς ακούραστος θα συνέχιζε να χορεύει, ο Ελύτης να «κολυμπάει» στη μικρή πράσινη θάλασσα… και οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί να μας οδηγούν προς μια νεότερη, ελληνική χρεοκοπία. Σε κάθε της έκφανση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου