Στόχος το χάος;

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου

Διαβάζω για τις αλλαγές που επιφέρει το νομοσχέδιο για την Παιδεία που προωθεί η κ. Διαμαντοπούλου [http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=292032]. Εννοείται χωρίς τη συναίνεση κανενός: ούτε των εκπαιδευτικών, ούτε των πρυτάνεων, για τους φοιτητές δεν τα συζητώ –ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος της συναίνεσής τους ως αναγκαίου όρους για την μεταρρύθμιση στην Παιδεία, λόγω αφενός του μεταβλητού της παραμέτρου όσο και διότι οι φοιτητές αποτελούν κατά μία έννοια το «αντικείμενο» μιας τέτοιας μεταρρύθμισης. Ούτως ή άλλως, στα γνήσια καθεστώτα, η κοινωνική συναίνεση αποτελεί αμελητέα υπόθεση.

Υπάρχουν σωστά στοιχεία, όπως η κατάργηση των συγγραμμάτων με την ηλεκτρονική διανομή της ύλης, η αποδεδειγμένη γνώση τουλάχιστον μιας ξένης γλώσσας για τη λήψη πτυχίου, η απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας εάν δεν υπάρχει εγγραφή σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα.

Υπάρχουν όμως και προφανή σφάλματα, ικανά να οδηγήσουν το πανεπιστήμιο στο χάος –ίσως αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος. Τέτοια σημεία είναι η μη πρόβλεψη για τη μεταβατική φάση στις σχολές και τα τμήματα που καταργούνται, χώρια η δημιουργία νέων οργάνων που απαιτούν ισχυρή πολιτική βούληση και άψογη οργάνωση για να λειτουργήσουν και να μην αποδιοργανώσουν το πανεπιστήμιο εν μία νυκτί.  

Στο μείζον θέμα του ασύλου, έχουμε σιωπηρή αλλά σαφή κατάργησή του με νεφελώδεις διατάξεις που όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσουν λύσεις αλλά είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα και αξεπέραστα προβλήματα. Διότι καταργείται ένα σαφές νομοθετικό πλαίσιο, για το οποίο απουσίαζε απλώς η πολιτική βούληση για την εφαρμογή του. Τι θα γίνει τώρα που η πολιτεία θα κληθεί να εφαρμόσει το νεφέλωμα; Η απάντηση είναι απλή: μπάχαλο. Οι νέες διατάξεις μάλλον αποτελούν άλλοθι περί πολιτικής βούλησης για τον δήθεν εκσυγχρονισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, προδίδοντας ωστόσο την πολιτική βούληση για τη δημιουργία χάους στο πανεπιστήμιο.

Ο Σεπτέμβρης λοιπόν προβλέπεται θερμός, αλλά κι αυτό δεν είναι θετικό. Στην ελληνική κοινωνία, πλέον, όλοι έχουν τα δίκια τους και όλοι τα άδικά του. Και οι κυβερνητικές επιλογές οδηγούν –αν δεν αποσκοπούν κιόλας- εκεί ακριβώς: στη σύγκρουση των κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους, ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση της κοινωνίας με την κυβέρνηση.