Χαμόγελο...

 Του Θανάση Κληματσίδα

Είναι πλέον σπάνιο, ειδικά τώρα στις δύσκολες μέρες που ζούμε, να συναντάς «αληθινούς» ανθρώπους. Με το άγχος και την αγωνία να μας διακατέχουν πλέον, πολλές φορές γινόμαστε επιθετικοί και άλλες … απάνθρωποι. Κατά την επίσκεψή μας όμως σε ένα μικρό χωριουδάκι της ελληνικής υπαίθρου, συναντήσαμε καλοσυνάτους ανθρώπους «βουτηγμένους» μέσα στη …θάλασσα της οικονομικής κρίσης πουν κολυμπούμε όλοι μας αλλά ταυτόχρονα «στεγνούς» από τα νερά της απόγνωσης, της απελπισίας και της εχθρότητας. Άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο.

Στο Λουτροχώρι Πέλλας οι άνθρωποι ζούνε με τους δικούς τους ρυθμούς! Αγνοί, αληθινοί ζούνε την κάθε μέρα όπως τότε… τότε που οι άνθρωποι βοηθούσανε ο ένας τον άλλο, που αν δεν είχε ζάχαρη ο άλλος την  έφερνε σε δευτερόλεπτα ο γείτονάς του!

Βρεθήκαμε για τα γυρίσματα της εκπομπής «στον τόπο που γεννήθηκα» της 4^Ε στο Λουτροχώρι. Από την πρώτη στιγμή οι κάτοικοι βγήκαν στα κατώφλια των σπιτιών τους για να μας υποδεχτούν. Όχι ότι είμαστε «κάποιοι» αλλά μόνο και μόνο γιατί ξέρανε πως θα έχουν… επισκέπτες.

Χαμόγελα στα χείλη. Αλήθεια, το χαμόγελο αποτελεί πλέον ένα σπάνιο φαινόμενο. Σχεδόν μας κάνει να πιστεύουμε πως τη εκπομπή μας αποτελεί «ντοκουμέντο» που ίσως να μελετάται από τις αυριανές γενιές. «Αυτοί γελούσανε τότε», ίσως να λένε κάπου κοντά στο 2080 όταν θα βλέπουν μέσω «ολογραμμάτων» τις σημερινές… κασετούλες μας!

Ο ιερέας του χωριού είναι το σημείο αναφοράς, όλοι οι κάτοικοι τον αγαπούν και τον σέβονται. Δε θέλησε να μας μιλήσει από ταπεινοφροσύνη, είναι πληγωμένος από την αχαριστία του κόσμου, πονά όπως μας είπε.

Ο επίτροπος μας εξήγησε πως πρόκειται για άνθρωπο που έχει δώσει τα πάντα για το χωριό του.

Να σου και ο γαλατάς του χωριού! Ακόμα μοιράζει το γάλα όπως τότε. Με το αρχοντικό του μουστάκι μας κάνει «πλάκα» μαζί με τους κατοίκους.

Χαμόγελα παντού, η κ. Δέσποινα που μας δείχνει το χωριό της. Μια καλή κουβέντα για όλους.

Τη στιγμή που η Ελλάδα μας πονά, τη στιγμή που και αυτοί οι άνθρωποι αγωνιούν όπως εμείς. Έχουν άνεργα παιδιά στις πόλεις. Άνεργα στο χωριό.

Χαμόγελα όμως που βοηθούν που ακόμα κρατούν.

Ένα χωριό όπου ως πόντιοι μας δείχνουν τη φιλοξενία τους με κάθε τρόπο.

Μη διαβάζετε το κείμενο και το θεωρείτε «κρυανάλατο», πιστέψτε με τα χαμόγελα που «μαζέψαμε» στο Λουτροχώρι μας «κρατάνε» αρκετούς μήνες, μας πάνε σαν τα «καύσιμα», όταν αδειάσει το ντεπόζιτο της αισιοδοξίας μας τότε ένας Θεός ξέρει που θα μπορέσουμε να γεμίσουμε!

Α μην ξεχάσουμε την κ. Αναστασία, εκεί να δείτε χαμόγελο! Να μη σας τα εξηγούμε άλλο στα γραπτά αυτά. Δείτε την επόμενη Κυριακή 3 Ιουλίου το Λουτροχώρι Πέλλας και επιστρέψτε μετά εδώ στο thinkfree γράψτε ένα σχόλιο και πείτε μας αν και σε σας δε φάνηκε παράξενο το κάποτε αυτονόητο. Το χαμόγελο…