Το μήνυμα δεν είναι το σύνθημα, αλλά το πλήθος

Του Δημήτρη Καλαϊτζή

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου

Μια βδομάδα συμπληρώθηκε από το πρώτο κάλεσμα για τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» Ελλήνων (Indignados Griegos!!!) και ήδη πάρα πολλά έχουν γίνει, πολύ δε περισσότερα έχουν γραφτεί για το τι είναι αυτή η ιστορία, τι έχει να πει, που θα οδηγηθεί. Ορισμένοι επιχειρηματολόγησαν γιατί δε πηγαίνουν πλατεία, άλλοι στον αντίποδα της υπερβολής φαντασιώνονται νέα Πολυτεχνεία κλπ.

Μια ψύχραιμη ματιά, δείχνει ότι όλο αυτό το πράγμα ξεκίνησε χωρίς υποκινητές (κόμματα, οργανώσεις κλπ) από facefriends, σε ακολουθία αυτού που συνέβη νωρίτερα στην Ισπανία. Αυτό πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο. Φυσικά από την πρώτη μέρα σημειώθηκαν παρεκτροπές (όπως π.χ. κλείσιμο των δρόμων στο Λευκό Πύργο) ή ακούστηκαν ακρότητες (π.χ. συνθήματα για κρεμάλες) όμως εκτιμώ ότι όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Δεν πήγαμε εκεί για να επιβάλλουμε ο καθένας την προσωπική του αισθητική, γι’ αυτό και όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι αδιάφορο. Το μήνυμα πλέον δεν είναι το σύνθημα, είναι ο όγκος του πλήθους. Τι συμβαίνει, λοιπόν, πραγματικά;

Για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια –μην πω και περισσότερα- κατέβηκε «καινούριος» κόσμος στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, χωρίς σημαίες, χωρίς κόμματα, με κοινό ενοποιό στοιχειό τα καθημερινά προβλήματα και την ασφυξία που προκαλεί πλέον η κυβερνητική πολιτική, η οποία συνοψίζεται και συμβολίζεται στο Μνημόνιο. Επιχειρώντας να βρω την κοινή συνισταμένη του αναμφίβολα ετερόκλητου πλήθους (καθόλου κακό και καθόλου μειονέκτημα), εκτιμώ ότι αυτή είναι το «όχι στην εξαθλίωση», στην εξαθλίωση που μας οδηγεί –ηλίου φαεινότερον πλέον- το Μνημόνιο και η κοινοπραξία Κυβέρνησης - Τρόικας.

Για πρώτη φορά το κατεστημένο πολιτικό σύστημα νοιώθει την ανάσα του κόσμου στο σβέρκο του, ενός κόσμου με ανοχές, υποταγές, αντοχές, σιωπές εδώ και πολλά χρόνια, ενός κόσμου που καλείται να πληρώσει τα κλεμμένα, αλλά και πολιτικές επιλογές αυτού του συστήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κατεστημένα ΜΜΕ παρουσιάζουν τους «αγανακτισμένους» σαν κάτι γραφικό, σαν ένα χάπενινγκ, σαν κάτι που δεν ενοχλεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και τα λεγόμενα «κόμματα διαμαρτυρίας» (άλλη μια φούσκα) όπως το ΚΚΕ και ο ΛΑΟΣ από την πρώτη στιγμή διαφοροποιήθηκαν (φοβούνται μη χάσουν το μονοπώλιο του διαμαρτυρόμενου). Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης κάλεσε τις «αριστερές δυνάμεις -και πρώτα απ’ όλα οι βουλευτές και τα στελέχη τους- οφείλουν να παρέμβουν στις πλατείες συντονισμένα, ενεργητικά, θετικά και δημιουργικά», γνωρίζοντας καλά πως κάθε παρέμβαση των κοινοβουλευτικών (και όχι μόνο) κομμάτων θα λειτουργήσει διαλυτικά για τους ετερόκλητους διαδηλωτές που τους ενώνει μόνο η αγωνία για την επερχόμενη εξαθλίωση.

Με αυτά τα δεδομένα, όσοι επιχειρούν πέρα από τα οργανωτικά να συντάξουν και ιδεολογικά το πλήθος των «αγανακτισμένων» (οι οποίοι δεν έχουν κατεβεί ακόμη όλοι στις πλατείες…), καλό θα είναι να έχουν υπόψη τους ότι τα πράγματα –ακόμη και σε μια διαμαρτυρία σαν αυτή- δεν μπορεί να γίνονται πλέον με συμβατικούς τρόπους. Δεν μπορεί να κλείνεις δρόμους, να κομματικοποιείς, να «γηπεδοποιείς» -μοιραία θα διώχνεις κόσμο. Δεν χρειάζεται ιδεολογία. Σημασία έχει η παρουσία. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε εκεί. Όποτε μπορούμε. Ακόμη και κάθε μέρα. Όλοι μαζί. Να μας δει και να μας ακούσει η αλλοτριωμένη (για να μην πω τίποτε χειρότερο) εξουσία.