Φοιτητικές εκλογές: Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε ποτέ

Του Γιάννη θ. Κεσσόπουλου

Δυστυχώς, φέτος, για μία ακόμη χρονιά έχουμε φοιτητικές εκλογές. Δηλαδή αποθέωση του κομματισμού. Και μάλιστα τυφλή. Τόσο τυφλή που δεν λογαριάζει την αποχή, δεν ενδιαφέρεται για τους φοιτητές που επιλέγουν να είναι πραγματικά ανεξάρτητοι.

«Θα είμαι εκεί» είναι το κεντρικό μήνυμα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με στόχο τη συγκράτηση της αποχής, «Πρώτη φορά μια λέξη εκφράζει τόσες αξίες» είναι το μήνυμα της ΠΑΣΠ, πιο θολό και χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Λέξη για το άσυλο, λέξη για την οικονομική αυτοτέλεια, λέξη για τις επικείμενες συγχωνεύσεις. Είναι προφανές ότι οι δύο «κυβερνητικές» φοιτητικές παρατάξεις δεν έχουν τι να πουν στην κοινωνία. Ιδιαίτερα σήμερα, σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία για τον τόπο, οι πολιτικές νεολαίες δεν έχουν τίποτε απολύτως να πουν. Αλλά είναι επόμενο να μην είναι δύναμη ανατροπής –όχι οι φοιτητές και η νεολαία- οι φοιτητικές νεολαίες, κι ας καμώνεται η ΠΑΣΠ ότι είναι «δύναμη ανατροπής». Ανατροπής τίνος; Της κυβέρνησης και του Γ. Παπανδρέου;

Αν ήταν δυνάμεις ανατροπής, θα το αποδείκνυαν προχωρώντας στην αυτοκατάργησή τους. Αναζητώντας το ρόλο τους, όχι μόνο σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο, αλλά και μέσα στις μνημονιακές εξελίξεις που τις πρόλαβαν και τις άφησαν πίσω, πολύ πίσω. Τόσο, που ούτε καν όσα συμβαίνουν γύρω μας (λουκέτα, ανεργία, μετανάστευση προς εξεύρεση εργασίας, κατάργηση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, πανεπιστημιακό άσυλο κλπ) δεν προκαλούν σοκ σε καμία οργανωμένη κομματική νεολαία.

Αλλά και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων που επαγγέλλονται αενάως την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και ποτέ δεν υλοποιούν κάτι τις που να προδίδει σοβαρή αλλαγή, δεν διαθέτουν την τόλμη να διαλύσουν τις κοιτίδες του κομματισμού στα πανεπιστήμια. Θα ήταν, όμως, ένα πρώτο εξαιρετικά σοβαρό βήμα για να οδεύσουμε σε μια πραγματική στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Απλό και σίγουρο.

Το ότι αυτή η μεταρρύθμιση δεν έγινε ποτέ, δεν συνιστά απλώς «κρίμα». Προδίδει ατολμία που δεν αρμόζει σε πραγματικές ηγεσίες, από αυτές που έχει ανάγκη ο τόπος ιδιαίτερα σήμερα. Άραγε, ηγεσίες που δεν τολμούν να πουν «όχι» στο φοιτητικό κατεστημένο, πως θα πουν «όχι» στον εξανδραποδισμό της χώρας;