Οι Ισπανοί στην Puerta del Sol μας έκαναν σύνθημα. Τους το ανταποδίδουμε

Της Ξανθούλας Μπούσιου

Οι Ισπανοί στην Puerta del Sol μας έκαναν σύνθημα, διάβασα χθες στο newsit. «Κάντε ησυχία να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» λέει το σύνθημα τους και σκέφτηκα “basta”. Σκέφτηκα και μια βρισιά αλλά δεν μπορώ να τη γράψω. Όχι με τη λογική του ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να μιλήσουν για εμένα, ψευτο-νταηλίκια και μαγκιές, αλλά με μια κουρασμένη διάθεση «τι θέλουν από εμένα; Τι ζητούν από τη ζωή μου;»

Πρέπει να αποτελώ παγκόσμιο φαινόμενο:

με βρίζουν στην Βόρεια Ευρώπη για τεμπελίτιδα και γιατί αντιδρώ στα μέτρα που μου προτείνουν και δεν αποτελώ φωτεινό φάρο παραδείγματος για όλους τους λαούς που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Με βρίζουν στη Νότια Ευρώπη γιατί δεν αντιδρώ αρκετά, δεν τα έχω κάνει (θεωρητικά) λαμπόγυαλο ακόμη τόσο στην χώρα μου όσο και στις Βρυξέλες (προφανώς) και δεν αποτελώ φωτεινό παράδειγμα αντίδρασης και αγωνιστικότητας για όλους τους λαούς που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Και τα έχω καταφέρει να είμαι και κερατάς και δαρμένος. Τέλεια!

Είναι όμως αποδεδειγμένο ότι τα αντανακλαστικά του Έλληνα αντιδρούν καλύτερα στο φιλότιμο και την προτροπή στον αγώνα, παρά σε μομφές και απειλές. Και έτσι σε χρόνο dt οργανώθηκαν μέσω twitter και fb οι ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις πλατείες της Ελλάδας, όπως ίσως ήταν αναμενόμενο. Στην τελική, είναι πιο κοντά στη ψυχοσύνθεση μας ο χαρακτήρας του ατίθασου αλανιού παρά του φλώρου.

Και έτσι το κίνημα των αγανακτισμένων βρίσκει την θέση του στην ιστορία μας.

Και λογικά, καθώς η φύση δεν αντέχει τα κενά. Και σε μια περίοδο όπου αντιλαμβανόμαστε ότι οι πολιτικοί  μάλλον εκ παραδρομής αποκαλούνται ακόμη έτσι καθώς φαίνεται να περιορίζονται σε οικονομική και επικοινωνιακή διαχείριση της πραγματικότητας μας, κάποιος πρέπει να αναλάβει τη δουλειά τους και να παράγει πολιτική. Και επειδή η πολιτική είναι σαν το χριστιανισμό, δεν είναι κάτι που διαβάζεις, κανόνες που επαναλαμβάνεις αλλά προσωπική βιωματική εμπειρία, το έχει πάρει ο καθένας μας προσωπικά να την ασκήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και, δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά εδώ έχουμε πάψει να έχουμε εμπιστοσύνη σε οργανωμένες κοινωνικές οργανώσεις και πρακτικές (βλ. οργανωμένο συνδικαλισμό ή δημοψηφίσματα)οπότε μόνο αυθόρμητου τύπου πολιτικές πράξεις έχουν κοινωνικό αντίκρισμα. Και μάλλον και αξία.

Και που θα καταλήξει αυτό; Μπορεί να είναι η απαρχή μιας νέας (παγκόσμιας;) πολιτικής στάσης, μπορεί και να είναι μόνο μια φούσκα, μια διέξοδος για να κατευναστούν τα πάθη. Μένει να φανεί. Το μόνο που κρατώ προσωπικά είναι ότι στα μάτια μου είναι μια αρχή ωρίμανσης της συλλογικής πολιτικής συνείδησης και στάσης. Τελικά, όταν η πολιτική κατεβαίνει από τα μπαλκόνια και τις εξέδρες και με τον σωστό τρόπο ξεχύνεται στις πλατείες, μόνο καλό μπορεί να προοιωνίζει.