Πλέι... off κατά κυριολεξία

Του Γιώργου Φραδελάκη

Ίσως είναι ό,τι πιο ψυχοφθόρο το τελευταίο διάστημα να ζει κάποιος στην Ελλάδα. Απ’ όπου κι αν το πιάσει το πράγμα κανείς, δε μπορεί να μη νιώσει -είτε ανοίξει την τηλεόρασή του – είτε βγει για μία βόλτα στο δρόμο, μία θλίψη, μία οργή ή αγανάκτηση, ενδεχομένως να σχηματιστεί στο πρόσωπό του κι ένα μείγμα έκπληξης και θυμηδίας. Στην περίπτωση μάλιστα που αποφασίσει ν’ ασχοληθεί με την «επινόηση της δεκαετίας» στον ελληνικό αθλητισμό, στην προσπάθεια να ξεφύγει ενδεχομένως από τον κόλαφο των «βομβαρδισμών» που δέχεται καθημερινά, τότε ίσως πραγματοποιήσει και το μεγαλύτερο σφάλμα του. Φυσικά η «επινόηση» αυτή δεν είναι καμία άλλη, απ’ τα πλέι οφ.

Μας φέρνει ίσως στο μυαλό τις μέρες που υπηρετούσαμε τη μητέρα πατρίδα, ιδίως τους τελευταίους 2-3 μήνες, τότε που ήμασταν στα «λελέ» μας, όπως συνηθίζαμε να λέμε. Κάποιοι, αυτοί που είχαν «κολλητιλίκια» με τον επιλοχία, έβγαιναν εξοδούχοι και τραγουδούσαν το περίφημο «Απολύομαι» και κάποιοι άλλοι έμεναν μέσα για καθαριότητες. Κοινώς για αγγαρείες. Κάτι τέτοιο θυμίζουν και τα play offs τη δεδομένη στιγμή, αφενός σαν ιδέα και αφετέρου στην πράξη. Μοναδική ίσως εξαίρεση ν’ αποτελεί ο ΠΑΟΚ, που δείχνει να έχει πάρει την κατάσταση λίγο πιο σοβαρά από τους αντιπάλους του, κάτι που αποτυπώνεται τόσο στο χορτάρι, όσο και στο βαθμολογικό πίνακα. Αν θέλει ωστόσο ας κάνει κι αλλιώς, τα «καρντάσια» της «4» άλλωστε, εκεί είναι και καραδοκούν...

Όσο για τους υπόλοιπους, ήδη έχουν σχηματιστεί ουρές έξω από τις περισσότερες οφθαλμολογικές κλινικές. Πόσο πόνο άλλωστε ν’ αντέξουν τα ματάκια μας, μετά από μία ολόκληρη χρονιά Σούπερ (μη γελάτε) Λιγκ; Όσο κι αν αντέχουν στις ειδικές συνθήκες οι Έλληνες, αυτό είναι «υπέρ του δέοντος» βαρύ για να περάσει αναίμακτα. Η εικόνα των γηπέδων εξάλλου μιλάει από μόνη της. Σε κανένα γήπεδο (με εξαίρεση την Τούμπα) ο αριθμός των θεατών δεν ακούμπησε 5ψήφιο νούμερο. Και μιλάμε για την υποτιθέμενη φιέστα της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για το «κατόρθωμα» της κατάκτησης του Κυπέλλου, για τη θεωρητικά πιο εύκολη αναμέτρηση του Ολυμπιακού Βόλου –με τον ΠΑΟΚ εντός έδρας- και το «ντέρμπι της νύστας», ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Οι 8.000 μάλιστα που βρέθηκαν εκεί, ίσους θεωρηθούν και αριθμός ρεκόρ για τις -εκτός Τούμπας- αναμετρήσεις των πλέι οφ!

Από ένα πακέτο καταπραϋντικά να είχε δώσει κανείς στους ποδοσφαιριστές της Μπαρτελόνα, θα παρουσίαζαν σίγουρα περισσότερο πάθος και όρεξη, από αυτό που μέχρι στιγμής μας έχουν δείξει οι περισσότεροι απ’ όσους παίκτες έχουν αγωνιστεί.

Θα ήταν ωστόσο αρκετά επιδερμικό, αν παραμέναμε στην άποψη ότι υπάρχει μόνο θέμα διάθεσης από πλευράς ποδοσφαιριστών. Η αλήθεια είναι πιο πικρή και οφείλουμε να την αντικρίσουμε κατάματα. Τίθεται πλέον θέμα ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ. Κατά πόσο τα παλικάρια μπορούν ή μάλλον απ’ ό,τι φαίνεται ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Θα ήταν ίσως άδικο να μείνουμε σε συγκεκριμένα ονόματα, όπως π.χ. του Λαγού, που σκέφτεσαι ότι ίσως έχει πεθερά τη Μέρκελ για να παίζει ακόμα ποδόσφαιρο ή του Τζόρβα που θυμίζει περισσότερο ένα 19χρονο ταλέντο, παρά 28χρονο τερματοφύλακα ομάδας που αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το θέμα είναι περισσότερο γενικό και δυστυχώς λιγότερο ειδικό...

Ο περισσότερος κόσμος δείχνει πλέον έμπρακτα να το έχει κατανοήσει αυτό και η απάντησή του είναι πέρα ως πέρα ηχηρή. Όσοι δεν την έχουν ακούσει, απλά εθελοκωφεύουν...