Τσιφτετέλληνες

Του Σωτήρη Τζιμούρτα

Ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο που πλέει στον ωκεανό της ιστορίας. Το φτιάξαν οι καλύτεροι τεχνίτες, με τα καλύτερα υλικά. Το έβαψαν με πινέλα σε βουτηγμένα σε χρώματα από μίνιο και αστάρι ιδεολογικό, για να μην σκουριάζει. Με σίδερο ατσαλωμένο από χιλιάδες σφυριά: ενετικά, φράγκικα, τούρκικα για να μην λυγίζει. Του κότσαραν και μια Παναγία για να ‘ναι καλοτάξιδο. Του φέραν και βαυαρό καπετάνιο. Κι άνοιξαν τις πύλες να μπούμε όλοι μέσα. Στην πρώτη θέση η χλιδή, στην 3^η θέση η φτώχια στιβαγμένη και στα αμπάρια οι εργάτες να το ταΐζουν καύσιμο με ποίηση και μουσική και σκέψη.
Το αβύθιστο πλοίο πήγαινε περήφανο, φωτισμένο, στον διηνεκή προορισμό του. Δεν έχει παγόβουνο η ιστορία αυτή. Γιατί πολύ απλά η νέμεση της αλαζονείας και της ύβρεως δεν έρχεται απ τις δυνάμεις της θείας δίκης εδώ. Χάλασαν τα μυαλά τον επιβατών και ο καθένας, με ό,τι βρει πρόχειρο, ανοίγει τρύπες στο σκαρί. Και μπάζουν τα νερά. Και βουλιάζει λίγο λίγο. Και συνεχίζουμε να το χαλάμε μέχρι να μας πάρει όλους στον πάτο.

Μου ζητούν προτάσεις, λύσεις, διεξόδους. Παρόλα αυτά, κόντρα στη μεγαλομανία των καιρών, ΕΓΩ τον ινστρούκτορα δεν θα τον κάνω, υπάρχουν 9.999 εκατομμύρια άλλοι με άποψη εύκολη για όλα. Εκείνο που θα προτείνω, είναι να ακούσουν όλοι ένα τραγουδάκι που βγήκε ξεκάρφωτο στη φρενίτιδα της νεοελληνικής κατάντιας και που φυσικά, δεν παίχτηκε από κανένα ραδιόφωνο και δεν προβλήθηκε από κανέναν σταθμό, από τότε ως σήμερα. Ο δημιουργός του λίγο πριν αλλοτριωθεί απ το σύστημα, το άφησε να αιωρείται σαν την τελευταία πνοή ενός εαυτού που ξεψύχησε τσαλαπατημένος απ’ τα μιλένιουμ και τις ολυμπιάδες. Αφιερωμένο σε όλους, ως τροφή για σκέψη. ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ.    

Κωλοέλληνες

Στίχοι, μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες,

Σειλινοί του κράτους που ξερνάει και να τους, Τσιφτετέλληνες.

Με γονείς ληστές, των συντρόφων του θύτες, γι’ αμνηστία οι αλήτες

Τώρα  διοικητές. Κράτος ασυστόλων  και πεσμένων κώλων, Κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού  του κράτους κρύβει απάτη, που  φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό.

Στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη, απ’ ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες, μασκαρλίκια δές,

στο άλφα της  αξίας της αρχής της μίας, λουτροκαμπινές.

Τιμωρός καιρός, πέντε αιώνες δύσης εθνικής  θα ζήσεις από δω και μπρός.

Με αγγλικές αλφαβήτες μαλλιαροί μου Ελλαδίτες, θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο, Ελλαδίτικο. Σε μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο Ήπειρο.

Δεν ακούει κανείς; Στο χειρότερο του Ελληνισμού κομμάτι στην Ελλάδα ζεις.

Δεν υπάρχει, ελπίς. Στην Ελλάδα ζεις.

(περαστικά μας)