Το χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου

Του Ροδόλφου Μασλία

Η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μια δυνατότητα για να ξεσκάσεις, να χαλαρώσεις τις Κυριακές μετά τα όποια προβλήματα αντιμετώπιζες μέσα στη βδομάδα. Θυμόμαστε εμείς οι παλιοί, είτε πηγαίναμε οι ίδιοι στο γήπεδο, είτε όχι, τις Κυριακές με τα ραδιόφωνα να αντηχούν από παντού τις μεταδόσεις, τον κόσμο να κουβαλάει τα τρανζίστορ, να συμπληρώνει τα δελτία ΠΡΟΠΟ, τις ομάδες οπαδών των αντίπαλων ομάδων να ανταλλάσσουν συνθήματα από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο κουνώντας τα πολύχρωμα κασκόλ τους, τους πατεράδες με τα παιδάκια από το χέρι με τα καπελάκια τους και τα σπόρια. Θυμάμαι τις μεγάλες και τις μικρές πόλεις να κατακλύζονται από εκδρομείς για το ματς, όπως συνεχίζει να γίνεται σήμερα στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης (σε όλες...). Το βράδι της Κυριακής, Διακογιάννης, Αθλητική Κυριακή στην τηλεόραση...

Η μανέστρα νομίζω πως χάλασε όταν το 2004, μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, αντί να βγουν από το αεροπλάνο με το κύπελλο οι παίκτες της εθνικής ομάδας, όπως όλοι περιμέναμε, εμφανίστηκε στην πόρτα με το κύπελλο ο... Πρόεδρος της ΕΠΟ δίνοντας την ευκαιρία στους δεκάδες χιλιάδες ενθουσιασμένους φιλάθλους και μη που είχαν κατακλύσει το Καλλιμάρμαρο για τη φιέστα του Κυπέλλου Εθνών να τον γιουχάρουν επίμονα όταν έλαβε το λόγο για να καρπωθεί την επιτυχία εκ μέρους όλων των λαμπρών κρατικών και κρατικοδίαιτων παραγόντων.

Από κει και ύστερα αποθρασύνθηκαν οι κύριοι που διοικούν τις λεγόμενες ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες, μεταξύ αυτών κύριοι που λόγω ποινικού μητρώου δεν επιτρέπεται να διευθύνουν άλλες εταιρίες, μερικοί από αυτούς θα μπορούσαν να φιγουράρουν στο λεξικό στο λήμμα "τραμπούκος". Εμφανώς και με την υποστήριξη του κράτους (διότι η παρατεταμένη ανοχή σημαίνει συνενοχή) αυτοί οι κύριοι έχουν καταστρέψει καθετί που μπορεί να προσφέρει ένα λαοφιλές άθλημα σε μια κοινωνία, τη δημιουργία ινδαλμάτων για τα παιδιά, το καλό παράδειγμα αθλητικού πνεύματος, τον επαγγελματισμό και τη συναδελφικότητα μεταξύ των αθλητών, την ευγενή άμιλλα μεταξύ των ομάδων και των οπαδών τους.

Αντί γι' αυτά, "παράγκες", στημένα παιχνίδια για το στοίχημα, δύο μέτρα και δύο σταθμά από τη λεγόμενη αθλητική ... δικαιοσύνη, ένα νομικό πλαίσιο που δεν προβλέπει καν επανάληψη αγώνων για τους οποίους διαιτητές τιμωρούνται ακόμα και με διαγραφή από τις λίστες, φωτοβολίδες καίνε τερματοφύλακες, παίκτες γρονθοκοπούνται και γρονθοκοπούν, πρόεδροι ομάδων δέρνουν διαιτητές, ξεσηκώνουν τον κόσμο μπαίνοντας στο γήπεδο και κατεβάζουν ... βιτρίνες, κινδυνεύουμε με νεκρούς σε κάθε αγώνα, ο εκκωφαντικός θόρυβος των κροτίδων σε κάνει να νομίζεις πως γίνεται πόλεμος, κουκουλοφόροι με μαγκούρες εμφανίζονται στα γήπεδα, τύποι με αλυσίδες και μαχαίρια...

Υπερβάλλω; Μακάρι.

Αν όμως αυτή είναι η εικόνα που μπορούν να δουν στο διαδίκτυο για το ελληνικό ποδόσφαιρο οι χρήστες από τις χώρες της Ευρώπης, δεν θα πουν πως το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της γενικότερης κατάντιας της πατρίδας μας σήμερα; Αν αυτήν την εικόνα τη βλέπουν και οι ιθύνοντες της ΟΥΕΦΑ, μήπως θα έπρεπε να επεξεργαστούν και για το ποδόσφαιρο κανένα ... μνημόνιο; Δηλαδή, εμείς μόνοι μας σε τίποτα να βάλουμε τάξη πριν επέμβουν οι ξένοι για να μας τιμωρήσουν; Τι επιζητεί με την αβελτηρία της στο ελληνικό ποδόσφαιρο η Πολιτεία; Να τιμωρηθούμε για μερικά χρόνια όπως οι Άγγλοι;

Πάντως, είναι παρήγορο που το κράτος επιβάλλει τουλάχιστον το σεβασμό στους θεσμούς. Ε, βέβαια... Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε έναν προπονητή να λέει "το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μπουρδέλο", "η Ελλάδα είναι μπουρδέλο". Και λίγος σεβασμός στους θεσμούς!!!

Φαντάζεστε να το λέγαμε όλοι αυτό;

Φωναχτά;