Δύσκολα το πιστεύεις. Ακόμη πιο δύσκολα το ξεστομίζεις. Ακόμη κι αν έχεις παρακολουθήσει όλη την πορεία, την μακρά ταλαιπωρία, την επώδυνη θεραπεία και τις αντικρουόμενες ειδήσεις. "Πάει καλύτερα". "Σήμερα δεν είναι και τόσο καλά". Τη μία έτσι, την άλλη αλλιώς. Και η ελπίδα μαζί με το φόβο να πλανιώνται στην ατμόσφαιρα. Κι εκείνος να λιώνει σιγά-σιγά... Ο ήρωας της νιότης μας, ο Νίκος, ο Νικάκης μας, ο ακριβός μας φίλος και καπετάνιος μας, αυτός, που συνέθεσε τις μουσικές της ζωής μας, πέθανε, έσβησε, δεν υπάρχει πια...
Η συντριβή είναι μια πολύ ανήμπορη λέξη για να χωρέσει ολονών τα συναισθήματα. Γιατί, όπως φαίνεται, ο Νίκος Παπάζογλου ήταν μέσα σ' όλους μας, όλοι τον διεκδικούν για δικό τους και δικαιολογημένα... Όλοι έχουν αυτιά κι ακούν, μάτια και βλέπουν, καρδιά να ερωτεύονται. Κι εκείνος έχει μαστορέψει και τραγουδήσει τα πιο κυριολεκτικά τραγούδια, που περιγράφουν τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους.
Ο Νίκος ήταν από τα πιο τέλεια πλάσματα, που έχω γνωρίσει. Τον έλεγαν και Πουσπούλ (push-pull), από ένα σύστημα, που είχε μηχανευτεί κι εφαρμόσει στη "Ρέμβη" τη δεκαετία του'60 για να συνδέει τα ηχεία. Φοβερός μάστορας! Έτσι προέκυψε πολύ νωρίς στη ζωή του το στούντιο "Αγροτικόν" με τους χειροποίητους δίσκους.
Ζούσε πανευτυχής ανάμεσα στο "Αγροτικόν" του στην Κάτω Τούμπα και στο αγρόκτημά του με όλα τα πετεινά του ουρανού στην αυλή του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του. Πάπιες, κοτούλες, άλογα, σκυλιά και μια δικαιοσύνη, ένα μέτρο, μια σταθερότητα σε όλα του... Στις σχέσεις, στις φιλίες του, στις συνεργασίες του. Σε όλα του.
Και ήταν κι εξαιρετικός ιστιοπλόος. Καπετάνιος του "Ικαρου". Που το αποκαλούσε, "βαρκάκι". "Να ο Νικάκης με το βαρκάκι του". Λέγανε οι φίλοι και τον καμάρωναν.
Μια Ανάσταση στην Αλόννησο, στη Στενή Βάλλα ο παπάς δεν ήρθε στο χωριό να λειτουργήσει το μεγάλο Σάββατο, οπότε τη λειτουργία της Ανάστασης ανέλαβαν ο Παπάζογλου και η στενή του παρέα. Και ήταν υπέροχα, αξέχαστα.
Από τότε, όποτε ακούω το "Δεύτε λάβετε φώς, εκ του ανεσπέρου φωτός", θυμάμαι το Νίκο και το πρόσωπό του, όμορφο και γαλήνιο, όπως το φώτιζαν τα κεριά της Ανάστασης.
Φέτος λογαριάζω ν’ ανάψω απ' το Άγιο Φώς δύο λαμπάδες, η μια θα είναι για εκείνον...
Και να προσευχηθώ, να παρακαλέσω, να ελπίσω, ότι υπάρχει ανάσταση νεκρών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου