Του Περικλή Πηλείδη
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που γνώρισαν από κοντά το Νίκο Παπάζογλου. Η Θεσσαλονίκη βλέπεις. Δε θέλω να αφηγηθώ κάτι, μόνο να σας δείξω στιγμιότυπα, από αυτή την ωραία γνωριμία, κάτι σα fix-carre από το φιλμάκι αυτής της πολύτιμης για μένα συνάντησης.
1979, σε δισκοπωλείο της Τσιμισκή, βλέπω για πρώτη φορά το εξώφυλλο του δίσκου «Η εκδίκηση της γυφτιάς». Μου κάνει εντύπωση ο τίτλος και το εξώφυλλο με την αισθητική του και ιδιαίτερα με τη φωτογραφία αυτού του αγοριού με γαρύφαλλο στο αυτί που χαμογελάει πονηρά, ειρωνικά, πάντως χαρούμενα. Είναι γύφτος; Μπαίνω μέσα και “διατάζω” το γνωστό μου δισκοπώλη: «Βάλε λίγο ν ακούσω». Δεν ήξερα αν αυτό που άκουγα ήταν παρωδία, κωμωδία, δίσκος χιουμοριστικός, σκυλάδικο του κερατά ή κουλτουριάρικο. Τον αγόρασα. Τον άκουσα εκατοντάδες φορές για να καταλάβω τι ήταν αυτό που με έκανε να το θέλω χωρίς να το λατρεύω. Στο τέλος τον λάτρεψα. Δύο χρόνια αργότερα κατεβαίνοντας φοιτητής στην Αθήνα η κασέτα μπήκε πρώτη – πρώτη στις αποσκευές μου και μου κράτησε παρέα αυτά τα μοναδικά χρόνια της φοιτητικής ζωής.
Τη χρονιά που πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος βλέπω το Νίκο live στο καφέ θέατρο στην Καλαμαριά. Θυμάμαι ακόμη το χαμόγελο του και τον κόσμο να τραγουδάει και να χορεύει με χαρά, με όρεξη, με μανία κάθε τραγούδι του δίσκου σα να ήταν γνωστά εδώ και χρόνια. Τελειώνουν τα τραγούδια και ο κόσμος χειροκροτεί με διάθεση «δεν φεύγουμε». Και ο Νίκος λέει: Δεν έχω άλλα, να πω τα ίδια από την αρχή; Ξημερώσαμε.
Στη Νίσυρο, στον «Αντρίκο» μαζί με τα παιδιά μου από το γραφείο, ατελείωτες ώρες να μας αφηγείται ιστορίες, μουσικές, ναυτικές, ιστορίες για το νησί, το ηφαίστειο, το σπίτι του εκεί. Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τη γεμάτη προσφώνηση του, «παιδόπουλα». Ήταν υπέροχος αφηγητής. Έλεγε ωραίες ιστορίες και τις έλεγε ωραία. Η φωνή του διαφορετική από αυτή του τραγουδιού του, έβγαινε γλυκιά και βαριά, στρογγυλή και με χρώματα, ερχόταν από μέσα του βαθειά και μπορούσε εύκολα να σε παρασύρει, να ονειρευτείς πιο εύκολα απ’ ό,τι στον ύπνο σου. Η φωνή του είχε δύναμη και το μόνιμο καθαρό χαμόγελό του συμπλήρωνε αυτήν την τόσο οικεία, τόσο απλή, τόσο λαμπρή και ξεχωριστή ανθρώπινη μορφήπου ήθελε να σου δίνει σε ρυθμούς που δυσκολευόσουν να προλάβεις.
Τα παιδιά του γραφείου μου, μου έκαναν έκπληξη στα γενέθλια μου σε μία ταβέρνα στην Τούμπα και φώναξαν κρυφά και κάνα δυο φίλους μαζί και το Νίκο. Μου έκανε αξέχαστο δώρο. Τραγούδησε a cappella τραγούδια που αγαπούσε πολύ και που δεν είχε τραγουδήσει ο ίδιος. Του ζήτησα να ανταποδώσω και του τραγούδησα και εγώ ένα που αγαπώ, με θράσος (είμαι φάλτσος αλλά δε με απασχόλησε αυτό ποτέ). Mου είπε πως ήμουν υπέροχος.
Ξέρω πως ήμουν φάλτσος αλλά όση ώρα τραγουδούσα με κοίταζε στα μάτια σα να μου έλεγε, «ξέρω δεν τραγουδάς σωστά, όμως τραγουδάς καλά».
Ερχόταν στο γραφείο μας στη Θεσσαλονίκη και έφερνε στα παιδιά μου τα συγκεκριμένα κίτρινα μολύβια με το σβηστήρι στην κορυφή μαζί και την ξύστρα. Δωράκια για όλες και για όλους. Μας εξηγούσε την ιστορία από τα συγκεκριμένα αμερικάνικα τζιν πουκάμισα που φοράει και που ήταν για τους …φυλακισμένους. Φεύγοντας έδινε λύσεις και συμβουλές για το ταβάνι του γραφείου μου που βγάζει υγρασία, και δίναμε ραντεβού το καλοκαίρι για τη Νίσυρο ή το Αιγαίο γενικά.
Ένα καλοκαίρι ήρθε στους Λειψούς, όπου ζω τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι. Δεν τον περιμέναμε, τον είδαμε ένα πρωί καθισμένοι όλοι στο «Ασπράκι» την ώρα που ήμασταν έτοιμοι για μπάνιο. Το πρόγραμμα – αν υπάρχει τέτοια έννοια στους Λειψούς – άλλαξε. Το ένα και μοναδικό ουζάκι έγινε και μεζεδάκια και άλλο καραφάκι, ξημερώσαμε στο Ασπράκι.
Ο Σίβος από μέσα άλλαζε διαρκώς μουσικές. Ο Γιώργος, η Βασιλική, ο Άγγελος δεν τον χορταίνανε. Ο Νίκος έλεγε ιστορίες και έκανε μαθήματα στην Άννυ, νεαρή ιστιοπλόο τότε. Μάθαμε για ναυτικούς κόμπους για φουρτούνες της θάλασσας, αλλά και για αρμονικές της μουσικής. Του άρεσε να ρουφάει και να απολαμβάνει τα μικρά και απλά και να σε κάνει να θέλεις και εσύ το ίδιο.
Αυτά
Καλός καπετάνιος Νίκο, καλό ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου