Δεξιά, η κάρτα που έφτιαξε ο Περικλής Πηλείδης ως αντίο στο Νίκο Παπάζογλου
Μοιρολόι για κείνον «που εφόραε μαντήλι»
- Χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε λίγες ώρες αποχαιρέτησαν με το δικό τους τρόπο τον τραγουδοποιό μέσα από το facebook
- «Σ’ ευχαριστούμε για τα άπειρα ταξίδια με τη φωνή σου, αλλά και για τις στιγμές που τραγουδήσαμε, που χορέψαμε, που συγκινηθήκαμε με τις μουσικές και τους στίχους σου, με το υπέροχο μπαγλαμαδάκι σου...»
Της Χριστίνας Ζβε
«Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια»... έφυγε και ο τελευταίος. Ο Νίκος Παπάζογλου, πάλεψε αντρίκια αλλά τον νίκησε ο καρκίνος. «Αγαπώ τη ζωή και μ' αρέσει να παλεύω» είχε δηλώσει παλιότερα ο ίδιος στην κρατική τηλεόραση.
Ο «Ινδιάνος» με το κόκκινο μαντήλι του, που δεν άφησε ποτέ την πόλη μας για τα μεγαλεία της Αθήνας, κηδεύτηκε την Μεγάλη Δευτέρα στην «γειτονιά της καρδιάς του», την Τούμπα. Δεν αποχωριζόταν ποτέ το μπλε του πουκάμισο. Η αγαπημένη του σύζυγος, του έλεγε ότι τα ίδια πουκάμισα φορούσαν οι φυλακισμένοι στο Μεξικό, για να της απαντήσει ότι «ούτως ή άλλως φυλακισμένοι είμαστε κι εμείς!!!».
Η εκκλησία είχε γεμίσει ασφυκτικά όπως και το μεγάλο προαύλιο, οι γύρω δρόμοι, τα μπαλκόνια. Χιλιάδες φίλοι του θέλησαν να πουν το τελευταίο αντίο στον τραγουδοποιό με την μαγική φωνή, που τους έχει συνοδέψει σε πολλές και σημαντικές στιγμές της ζωής τους.
Εκτός από αυτούς που μπόρεσαν να βρεθούν εκεί, χιλιάδες είναι και οι φίλοι του που επέλεξαν να δείξουν τον πόνο τους, την αγάπη τους, την τεράστια θλίψη τους για τον χαμό του μέσω σελίδων στο facebook που δημιουργήθηκαν από την στιγμή της είδησης του θανάτου του και δεν έχουν σταματήσει να «ανανεώνονται» μέχρι και τώρα.
Σελίδες με ολόκληρα αφιερώματα, στιχάκια, τραγούδια, λόγια βγαλμένα από καρδιάς... ένας ακόμη τρόπος για να αποχαιρετήσουν τον Νίκο τους... Πήγε να βρει τον φίλο του τον Ρασούλη θα γράψουν κάποιοι, αλλά «να ξέρεις Νίκο, κανείς εδώ δεν τραγουδά... κανένας δεν χορεύει, ακούνε μόνο την πενιά και ο νους τους ταξιδεύει».
Κάποιος άλλος αρκέστηκε να πει «Τέτοιο καλό παιδί δεν θα ξαναβρούμε. Ούτε στη ζωή, ούτε στο τραγούδι».
«Όσος καιρός κι αν περάσει δεν θα μπορέσω να πιστέψω ότι μας άφησες τόσο γρήγορα, ότι έφυγες τόσο βιαστικά... Έφυγες αλλά άφησες πίσω σου μεγάλο θησαυρό, τα τραγούδια σου. Σ΄ ευχαριστούμε για τα άπειρα ταξίδια με τη φωνή σου, αλλά και για τις στιγμές που τραγουδήσαμε, που χορέψαμε, που συγκινηθήκαμε με τις μουσικές και τους στίχους σου, με το υπέροχο μπαγλαμαδάκι σου...», γράφει μια φίλη.
«Για όλες εκείνες τις φορές που ήμουν θλιμμένη και σ' άκουγα για να πάρω δύναμη, για τις αναμνήσεις της εφηβείας μου και την κληρονομιά που μας αφήνεις, Νίκο σ' ευχαριστούμε» έγραψε κάποια άλλη.
«Ένας από τους λίγους που μου έκανε παρέα όταν κατέβαζα το κεφάλι μόνος μου με τα προβλήματά μου, ένας που δεν ζητούσε ποτέ αντάλλαγμα για την παρέα του, ένας που με ανέβαζε από το πουθενά, ένας που με έκανε να νιώθω ευχάριστα όταν ήμουν ραγισμένος, ένας από τους λίγους που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ας μη με ξέρει», εξομολογείται ένας ακόμα φίλος του Νίκου Παπάζογλου στις σελίδες του facebook.
«Στην κηδεία του έβλεπα γύρω μου όλο αυτό τον κόσμο. Νέοι, γέροι, παιδιά. Σκέφτηκα τους προηγούμενους και τους επόμενους που θα ταξιδέψουν με τα τραγούδια του. Λένε η μουσική ενώνει. Η δική του μουσική σίγουρα... Ένα τελευταίο αντίο λοιπόν κι ένα τεράστιο ευχαριστώ που με έκανες να δακρύσω, να χορέψω, να σκεφτώ», γράφει κάποιος άλλος.
«Ο λυγμός της φωνής σου θα ραγίζει για πάντα τις καρδιές μας... Η φωνή σου και το τόσο χαμηλό προφίλ σου για μένα πάντα οδηγός... χαίρομαι μόνο για κάτι, που το ραδιόφωνο έχει γεμίσει από την φωνή σου», είναι τα λόγια μιας Θεσσαλονικιάς φίλης.
«Ήσουν ο μόνος που δεν δέχτηκες να τραγουδήσεις σε πίστα, αυτό γιατί ήθελες να έρθει να σε δει όποιος θέλει, να πληρώσει φτηνό εισιτήριο κι όχι να ανοίγει μπουκάλια. Ήσουν παράδειγμα ανδρισμού, γνησιότητας και ταπεινότητας», διαβάζουμε στην συνέχεια.
«Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε δεχτεί στην αγκαλιά του... πολύ ελαφρύτερο από τον κόσμο που έχεις ζήσει. Ένα είναι το σίγουρο ότι ο χρόνος δεν θα ξεφτίσει την μορφή σου, θα παραμείνεις κι εσύ σαν εκλεκτός των εκλεκτών. Τα τραγούδια και το αδάμαστο πνεύμα σου θα είναι οδηγός μας» λέει ένας ακόμα.
Θα κλείσω με κάτι τελευταίο που διάβασα σε μια από τις σελίδες του αποχαιρετισμού του, αλλά το πιστεύω και η ίδια: «Κάποιος πεθαίνει μόνο όταν τον ξεχνάμε κι εσένα Νίκο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ήρθε τώρα και η σειρά των αγγέλων να σε ακούσουν από κοντά».
Καλό σου ταξίδι καπετάνιε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου