Η Τήνος μου...

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Κώμη", Τήνος, 6-7-2004

Της Ναυσικάς Γκράτσιου

Πρόκειται για παλιά και δοκιμασμένη σχέση...Με την Τήνο γνωριστήκαμε πριν από καμιά 15αριά χρόνια. Και ήταν έρωτας απρόσμενος και με την πρώτη ματιά! Η Τήνος με κατέκτησε και με ρούφηξε... Κι από τότε προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά της όσο πιο συχνά μπορώ, μικραίνοντας τη μεγάλη και δύσκολη απόσταση ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και στις Κυκλάδες, που απαιτεί τραίνα, αεροπλάνα , αυτοκίνητα και οπωσδήποτε καράβια με όλους τους καιρούς και τα μποφόρ, αλλά με τελικό προορισμό τον δικό μου, προσωπικό παράδεισο!

Η πρώτη μου φορά στην Τήνο, ήταν σ’ ένα πανηγύρι, που διοργάνωναν οι μαρμαροτεχνίτες του Πύργου, οι  οποίοι επινόησαν τον δικό τους άγιο, τον Άη Νικόλα τον Καλοκαιρινό, που τον σκάλισαν στο μάρμαρο σαν ψαρά με σηκωμένα τα μπατζάκια του παντελονιού του, κι ένα καμάκι στο χέρι να κυνηγάει αφρόψαρα στα ρηχά!

Το πανηγύρι περιλάμβανε εκτός από τις λειτουργίες και τους κυκλικούς χορούς κι ένα τεράστιο , κοινό τραπέζι, όπου σερβιρίστηκε ψαρόσουπα. Αλλά τί ψαρόσουπα ήταν αυτή! Πρώτα έβρασαν μέσα στο τεράστιο καζάνι εκατοντάδες ψαράκια, γαρίδες, αχινοί, πεταλίδες, κι οτι άλλο μπορεί να θρέφει η θάλασσα, μετά το ζουμί στραγγίστηκε και ρίξανε μέσα έναν τεράστιο ροφό και τον ξεχάσανε να βράζει... Τί νοστιμιά ήταν αυτή...! Και η φιλοξενία των ντόπιων ήταν τόσο εγκάρδια και συγκινητική, λες και ήμασταν οι πιο σημαντικοί μουσαφίρηδες του κόσμου.

Από τότε πήγα στην Τήνο και ξαναπήγα πολλές φορές. Κάποιες απ’ αυτές μόνο για λίγες ώρες, κουβαλώντας το τάμα μου και την ελπίδα μου για την ίαση κάποιου αγαπημένου... Άλλη φορά μ’ ένα κερί ευγνωμοσύνης για μια δύσκολη εγχείρηση στα μάτια μου, που πήγε καλά...

Πως να ξεχάσω μια πολύ κρύα μέρα ενός Μάρτη, που σκαρφαλώνοντας την ανηφόρα της Παναγίας, άκουσα τις καμπάνες να χτυπούν μόνες τους από τον αέρα... Τότε, το θεώρησα καλό σημάδι...

Αργότερα έμαθα, ότι αυτόν τον αέρα, που κάνει τις καμπάνες να χτυπούν μόνες τους, τον λένε καμπανάτο...!

Υπάρχει και ο πιο δυνατός άνεμος, ο καρεκλάτος, που παίρνει μαζί του καρέκλες, και ο ακόμη πιο δυνατός, που τον λένε τραπεζάτο, και παίρνει και τα τραπέζια...!

Κάνουν πλάκα οι Τηνιακοί! Κυρίως με τα δύσκολα της καθημερινότητάς τους, ανάμεσά τους κι οι δυνατοί άνεμοι...

Κανένας από εμάς, τους άμαθους στεριανούς, δεν αντέχει σε τόσο αέρα.

Σαν τα 8 μποφόρ, που φύσαγαν το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, αναγκάζοντάς μας όλους να ντυθούμε σαν... κρεμμύδια, για να μην παγώσουμε... Όλους; Όχι όλους...!

Ο ιερέας, τα παπαδάκια με τα εξαπτέρυγα και οι άντρες που κουβαλούσαν τον Επιτάφιο του αγίου Νικολάου, παρά την παγωνιά και την τρικυμία, το κράτησαν το προαιώνιο έθιμο: Μπήκαν μέσα στη θάλασσα, έτσι με τα ρούχα και ψάλλοντας τα εγκώμια, έβαλαν φωτιά στο σταυρό, που βρίσκεται στον ξερόβραχο του Σπιταλιού και συνέχισαν τη λιτανεία μέχρι το παλιό, ενετικό λιμάνι, μ όλο τον κόσμο ν ακολουθεί τουρτουρίζοντας...Για να μην χαλάσει το έθιμο!

Ποτέ απ’ το χρέος μη κινούντες!

Πάντα θαύμαζα αυτό το είδος των ανθρώπων...Πόσο θα ήθελα να τους μοιάσω...! Μου θυμίζουν τον βράχο των αιώνων...Πάντα εκεί, ακλόνητος, σοβαρός, παντοτινός!

Και τί όμορφοι, καλοστολισμένοι οι Επιτάφιοι! Συναγωνίζονται, λέει, όλες οι ενορίες για το ποιος θα φτιάξει τον καλύτερο, με τα πιο σπάνια κι όμορφα λουλούδια...! Και παράλληλα, οι καθολικοί κάνουν τις δικές τους περιφορές, ψάλλοντας τα δικά τους τροπάρια. Κι όλοι συνυπάρχουν όμορφα και ειρηνικά.

Και στην Ανάσταση, τί πόλεμος! Οι κροτίδες και τα βαρελότα κυριολεκτικά χαλάνε τον κόσμο! Απερίγραπτος χαμός! Μέχρι και παπάδες είδα να πετάνε βαρελότα! Έθιμο κι αυτό! Πολύ ενοχλητικό είναι η αλήθεια, αλλά, άντε να διαμαρτυρηθείς! Κάτσε σπίτι σου, άμα δεν το αντέχεις, θα σου πουν...!

Οπότε, κάθεσαι στη γωνιά σου και κάνεις υπομονή μέχρι να τους τελειώσουν τα πυρομαχικά! Και δώστου οι καμπάνες να χτυπάνε χαρμόσυνα μέχρι τα ξημερώματα. Να διαδοθεί το καλό νέο στα πέρατα της γης! Και τα καράβια να σφυρίζουν και να χαιρετούν την Ανάσταση του Χριστού. Του γιου της Κυράς τους της Μεγαλόχαρης. Της μεγάλης θαλασσοκυράς...! Που όλους τους συντρέχει, όλους τους φροντίζει, όλους τους παρηγορεί.

Σ αυτήν θα τρέξουν πρωί πρωί την Κυριακή του Πάσχα να φρεσκάρουν το λάδι στα καντήλια της, να της φέρουν τα πρωινά λουλούδια από τους κήπους τους! Πώς την καμαρώνω, πώς τη λατρεύω αυτήν τη σχέση!

Μ αρέσουν οι ηλικιωμένες Τηνιακές κυράδες, που όπου και να βρίσκονται, τη Μεγάλη Εβδομάδα θα βρεθούν στο νησί τους για να γιορτάσουν το Πάσχα με όλα του τα πρεπούμενα.

Πολλές, μάλιστα, θα μείνουν στο νησί τους μέχρι το καλοκαίρι. Άλλες κάθονται και το φθινόπωρο. Όσο μπορούνε περισσότερο.

Και συνερίζονται στο νοικοκυριό και στα πασχαλιάτικα μεζεκλίκια! Ποιά θα φτιάξει τα καλύτερα, τα πιο νόστιμα! Μέσα σ όλα θα τις βρεις! Τί σπουδαίες γυναίκες! Ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται! Ξέρουν ποιες είναι! Κι αυτό, η γνώση του εαυτού μας δηλαδή, είναι η πιο δύσκολη γνώση του κόσμου, όπως πρωτοείπε ο Θαλής ο Μιλήσιος και όλοι οι φιλόσοφοι έκτοτε συμφωνούν...

Τώρα την άνοιξη, ολόκληρη η Τήνος είναι ένα λουλούδι! Καταπράσινη και λουλουδιασμένη!

Με μισή καρδιά φεύγω για να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη και στη δουλειά μου...Αλλά έχω κλείσει από τώρα τα αυγουστιάτικα εισιτήριά μου για το καράβι, που θα με ξαναπάει στον Παράδεισο!

Δεν είναι μόνο από προνοητικότητα, το κάνω και για γούρι... Ότι τίποτε κακό, βάσκανο κι απρόσμενο δεν θα συμβεί μέχρι τότε... Κι αν συμβεί, δεν θα με φοβίσει...

Έχω την Τήνο μου εγώ...