Τιμή σ' έναν ποιητή...

Της Ναυσικάς Γκράτσιου

Την Τετάρτη 1 Ιουνίου μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, βρεθήκαμε σε μία ιστορική και ψηλοτάβανη αίθουσα για να παρακολουθήσουμε μια πολύ ιδιαίτερη τελετή: Την αναγόρευση του ποιητή, Ντίνου Χριστιανόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έτσι, εκείνο το ηλιόλουστο, χαρούμενο πρωί, διαβήκαμε το κατώφλι της παλιάς Φιλοσοφικής, που στο αέτωμά της γράφει εκείνο το εμπνευστικό: "Μούσαις χάρισι θύε" κι ανεβήκαμε τις μαρμάρινες σκάλες για να φθάσουμε στην αίθουσα των τελετών.

Πω, πω, πόσος κόσμος! Και τι κόσμος! Έμοιαζε σαν να είχε γίνει ένα προσκλητήριο καλών κι αγαθών πνευμάτων. Φίλοι, συνεργάτες, γνωστοί, θαυμαστές, αναγνώστες του Ντίνου Χριστιανόπουλο. Όλοι οι καλοί εκπρόσωποι της πνευματικής ζωής της Θεσσαλονίκης, που πάντα υπήρχε έντονη κι επιμόνως παρούσα κι εξακολουθεί να υπάρχει, κι όπως φαίνεται, πάντα θα υπάρχει...

Ίσως, γιατί η δημιουργία είναι κάτι που το ξέρουμε και το κάνουμε πολύ καλά. Και η αναγνώριση των πνευματικών ανθρώπων είναι κι αυτό ένα κομμάτι της δημιουργίας. Και της ομορφιάς, βέβαια! Κυρίως σε τέτοιες εποχές, όπως αυτή που ζούμε, τελείως άνυδρες, που πάσχουν από πνευματική ξηρασία.

Αυτά είπε και στη σύντομη ομιλία του ο πρύτανης του ΑΠΘ, Γιάννης Μυλόπουλος, που ευχαρίστησε θερμά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο για την αποδοχή της πρότασης του Πανεπιστημίου, τονίζοντας ότι είναι μεγάλη τιμή για την alma mater όλων μας να περιλαμβάνει στους κόλπους της τέτοιους σπουδαίους κι εμβληματικούς ανθρώπους.

Ακολούθησε μια εξαιρετική ομιλία της καθηγήτριας, Μαρίας Ιατρού και ένα συγκεκριμένο τελετουργικό, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής ήταν στημένοι στη σειρά φορώντας τις τηβέννους τους και τα καπελάκια τους, μια ένταση συγκινησιακή υπήρχε διάχυτη, σε σημείο, που ο αντιπρόεδρος του τμήματος φιλολογίας, κ. Τσοχατζίδης, προσπαθώντας να χειριστεί το μικρόφωνό του, έσπασε ένα ποτήρι με νερό κι όλοι έσπευσαν ν' αναφωνίσουν: "Γούρι! Γούρι!"

Και μετά, ανέβηκε στο βήμα ο Χριστιανόπουλος. Ολύμπιος. Λιτός. Ασυνήθιστα συγκινημένος αλλά και χωρίς να χάσει τον γνωστό και πολύ ιδιαίτερό του τρόπο και τόνο ομιλίας, ευχαρίστησε κατ' αρχήν όσους έπρεπε να ευχαριστήσει και στη συνέχεια ανέπτυξε το θέμα της ομιλίας του, που ήτανε -τι άλλο θα μπορούσε να είναι;- οι ποιητές της Θεσσαλονίκης.

Αυτούς μελετά επί 60 χρόνια και βάλε...

Ποιητής, λογοτέχνης, κριτικός, βιβλιογράφος, εκδότης. "Είμαι ευτυχής και πάμπτωχος", δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Και για το "ευτυχής", πολύ τον μακαρίζουμε...

Δεν ακούει ραδιόφωνο, δεν βλέπει τηλεόραση. Εξήντα χρόνια τώρα γράφει, γράφει, γράφει.

Κι ευτυχώς, που καμιά φορά, η παιδεία ξαναθυμάται τις πνευματικές της καταβολές και τιμά τον πολιτισμό.

Και τους ανθρώπους του, όπως ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο αέναος ξεναγός μας σ' έναν κόσμο άφθαρτου, λαϊκού κάλλους. Απ' αυτούς, που πρέπει να φυλάμε ευλαβικά, σαν τις βυζαντινές εικόνες.

Μαζί με τους στίχους του. Όπως αυτός: "Νοιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό... Σαν κλασική μουσική σε ταβέρνα..."