Η ώρα της εσωστρέφειας για την Ελλάδα

Του Μιχάλη Παπαγεωργίου

Οι οικονομικοί κύκλοι αναφέρονται στις διακυμάνσεις του ποσοστού μεγέθυνσης της οικονομίας. Η διακύμανση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι στην οικονομία παρατηρείται για μια χρονική περίοδο ανοδική τάση των εισοδημάτων και ακολουθείται από καθοδική πορεία, γεγονός που δημιουργεί τους κύκλους.
Οι φάσεις του κύκλου είναι τέσσερις και είναι εξαιρετικά πολύπλοκο να τους αναγνωρίσεις με
ακρίβεια. Ειδικά όταν βρίσκεσαι στα δύο ακραία σημεία άνθησης ή ύφεσης.
Προσωπικά είμαι φανατικός οπαδός των κύκλων όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Έχετε ποτέ παρατηρήσει ότι η προσωπική σας ζωή διέρχεται τέτοιους κύκλους? Πόσες φορές δεν έχετε περάσει περίοδο «ύφεσης» και περίοδο «ανάπτυξης»?

Ας αναγάγουμε τώρα τα παραπάνω στην ελληνική πραγματικότητα και στην χώρα μας. Είναι κοινά αποδεκτό ότι η χώρα μας έχει περάσει περιόδους άνθησης. Η Αρχαία Ελλάδα, η λογοτεχνία, η ναυτιλία είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα περιόδου άνθησης και ανάπτυξης.
Το ζητούμενο είναι τώρα που βρισκόμαστε. Δε νομίζω να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διερχόμαστε την τέταρτη φάση του κύκλου, περίοδο ύφεσης το λιγότερο.
Και ποία είναι η λύση για να ανακάμψει και να περάσει τις υπόλοιπες φάσεις?
Κατά την γνώμη μου, μόνο η εσωστρέφεια.
Χρειάζεται ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα που θα βάλει σε τάξη όλα αυτά που μας πληγώνουν καθημερινά εδώ και δεκαετίες. Ένα σύστημα που επιτέλους θα κάνει πράξη όλα αυτά που είναι κοινά αποδεκτά από όλους και δεν τολμάει κανείς να τα ακουμπήσει. Το δημόσιο, τους συνδικαλιστές, την σπατάλη, την κλοπή, την φοροδιαφυγή. Ένα σύστημα που θα στέλνει στη φυλακή τον κλέφτη, ακόμα και αν είναι βουλευτής. Ένα σύστημα που θα ορθολογικοποιήσει τα μισθολόγια, που θα εξομαλύνει τις στρεβλώσεις που αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση για πολλές δεκαετίες.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται η Ελλάδα να κλειστεί στον ευ ατό της και να αποκοπεί από «βοήθειες» που την οδηγούν σε μεγαλύτερη τρύπα και ύφεση. Το θέμα δεν είναι το μνημόνιο ή το οποιοδήποτε μνημόνιο, το θέμα είναι αν το χρειαζόμαστε. Πόσο ανάγκη έχουμε από χρήματα που απλά μας οδηγούν σε πληρωμή μόνο τόκων και σε μεγαλύτερο χρέος?
Τα κοινά σημεία της πολιτικής του ΔΝΤ μεταξύ Ελλάδας και Αργεντινής είναι τρομακτικά πολλά. Και προσοχή, δεν προσπαθώ να τρομοκρατήσω, ούτε πιστεύω ότι θα ζήσουμε καταστάσεις τύπου Αργεντινής, απλά υπάρχουν πολλαπλές ομοιότητες στον τρόπο που λειτουργούν και για τις δύο χώρες. Άλλωστε η πολιτική είναι μία και ενιαία, βαθύτερη κρίση και ύφεση, πώληση κρατικών και λοιπών επιχειρήσεων (δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αρκεί να γίνει με τους δικούς μας όρους), συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου.
Σύντομα θα πιεστούν οι τράπεζες να αγοράσουν εκ νέου ελληνικά ομόλογα, θα γίνει μια επιμήκυνση των λήξεων των ομολόγων με «συναίνεση» και τελικά μια αναπόφευκτη αδυναμία πληρωμής μέρους των τόκων επί των τόκων. Με τελικό αποτέλεσμα να βρεθούμε χειρότερα από εκεί που θα ήμασταν, αν σήμερα, τώρα, δηλώναμε την αδυναμία μας στην εξόφληση των κατασκευασμένων υποχρεώσεων μας. Πως είπατε? Πτώχευση το λένε και παύση πληρωμών? Μην ακούτε τους πληρωμένους που μιλάνε για καταστροφή της χώρας και ψεύτικα διλήμματα. Κανέναν δεν συμφέρει ένα τέτοιο σενάριο. Ούτε ο κόσμος θα χάσει τα χρήματά του, ούτε το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει. Τώρα πως πληρώνει? Με τα νέα πακέτα δανεικών που απλά καλύπτουν τόκους και χρεολύσια? Όχι, πληρώνει με αυτά πού ήδη εισπράττει και που θα συνεχίσει να εισπράττει Απλά χρειάζεται ένα συμμάζεμα, με αναδιάρθρωση των πάντων και ταυτόχρονα ανάπτυξη και έμφαση στα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα. Εσωστρέφεια λοιπόν για να μπορέσουμε να περάσουμε πάλι σε φάση ανάπτυξης, σε φάση προόδου, όσο χρόνο και αν χρειαστεί.

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ
Γεωπόνος – Οικονομολόγος
mikesurfalpha@gmail.com

ΠΗΓΗ http://taxalia.blogspot.com/2011/06/blog-post_1967.html