Η εθνική συνεννόηση δεν είναι Truman Show

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια την «επιχείρηση εθνική συνεννόηση» ήταν τουλάχιστον επιφανειακός, αν δεν υπέκρυπτε (προφανείς) σκοπιμότητες. Θαρρείς και παρακολουθούμε όλοι το καλοστημένο Truman Show με ήρωα την «εθνική συνεννόηση», όπου δεν μας ενδιαφέρει η ουσία αλλά ο τύπος. Τι θα πει «ναι στη συναίνεση»; Συναίνεση σε τι ακριβώς; Γιατί «γελοιοποιήθηκαν όλοι» χθες; Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Φυσικά, εδώ μπαίνει ο υποκειμενισμός, η άποψη. Υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Δηλαδή, υπέρ ή κατά της εξαθλίωσης των πολιτών.  Καθαρά πράγματα. Αλλά είναι άθλιο να ασπαστούμε ντε και καλά την άποψη ότι υπάρχει μονόδρομος και τίποτε άλλο. Μονόδρομος φτώχειας, αγωνίας, φόβου.

 

Προσωπικά, δεν είμαι οπαδός κανενός κόμματος. Όμως αυτή την ώρα είναι έως και επικίνδυνο να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Και θα τολμούσα να πω ότι η γενική στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ήταν η ενδεδειγμένη. Η αντίδραση. Η αντίδραση στην εμμονή στο Μνημόνιο, στην μη αλλαγή πολιτικής.   

Αυτό που ζήτησε ο Σαμαράς. Το αυτονόητο. Αυτό που ζητάνε τα εκατομμύρια των πραγματικά αγανακτισμένων Ελλήνων διά της εμπροσθοφυλακής της πλατείας Συντάγματος (και των άλλων πλατειών) –διότι μόνο περί εμπροσθοφυλακής πρόκειται και πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι βουλευτές, κυβερνητικά στελέχη κλπ θεωρούν ότι οι αγανακτισμένοι είναι μόνο εκείνοι της πλατείας.

Και ζήτησε και εκλογές. Παράλογο; Το αντίθετο θα έλεγα: αυτονόητο. Σε μια κατάσταση που είναι προφανής η δυσαναλογία έκφρασης της λαϊκής βούλησης με την κυβερνητική πλειοψηφία, είναι λογικό να πρέπει να επαναδιατυπωθεί η λαϊκή εντολή, να αναδιαταχθούν οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις –αν, φυσικά, δεν θέλουμε κάλπικες πλειοψηφίες να συναλλάσσονται με τους τροϊκανούς και να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Κι εδώ ο ρόλος και η ευθύνη του Κ. Παπούλια είναι μεγάλη.
Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μην έχει αρμοδιότητες διάλυσης της Βουλής, όμως αυτό δεν αποκλείει δυναμικές πολιτικές παρεμβάσεις. Δεν αποκλείει να πάρει θέση έναντι του Μνημονίου ακόμη και πίσω από τις κλειστές πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου. Να προτρέψει, να κινητοποιήσει. Δεν μπορεί να νίπτει τα χείρας του μπροστά σε παράλογες και λανθασμένες αποφάσεις (η δήλωσή του ότι η οικονομική κρίση δεν πρέπει να μετατραπεί σε κρίση της δημοκρατίας, δεν σηματοδοτεί επ’ ουδενί παρέμβαση). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι το απόλυτο συνεκτικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας και καλείται να ανταποκριθεί στον πολιτικό θεσμικό ρόλο του.  

Η «εθνική συνεννόηση» δεν είναι μια αφηρημένη έννοια [http://thinkfree-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_837.html]. Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Προφανώς, κάποιες δυνάμεις θέλουν πάση θυσία να καθηλώσουν έναν ολόκληρο λαό (http://thinkfree-gr.blogspot.com/2011/06/blog-post_6163.html, http://news247.gr/ellada/politiki/dolofonia_karamanlh_eggrafo_eyp.1106403.html).

Ευτυχώς, όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, όχι μόνο η ΝΔ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην Ντόρας), αλλά και κυβερνητικοί βουλευτές το αντιλαμβάνονται και, πέραν των παραιτηθέντων Φλωρίδη – Νασιώκα, παίρνουν πρωτοβουλίες σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας. Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας. Ο δρόμος μέχρι την Κυριακή είναι μακρύς (να δείτε που τις επόμενες ώρες το Μαξίμου θα μιλά για αποστασία –ίσως τα ονομάσει και… Ιουνιανά)

Το μεγάλο ερώτημα που αναδύεται σιγά σιγά ολοένα και εντονότερο είναι ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα για το οποίο θα δώσουν πάλι κρίσιμες εξετάσεις όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί.