Του Θανάση Κληματσίδα
Όταν επισκέπτεσαι έναν τόπο είναι καλό να μιλάς με ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών. Έτσι και μόνο έτσι θα καταλάβεις από τη μια το παρελθόν- ιστορία και από την άλλη το μέλλον. Θα σας παρουσιάσω δυο ανθρώπους που έρχονται από διαφορετικούς χρονολογικά “σταθμούς”. χρόνους. Ο ένας γεννήθηκε το 1915 τότε που η Ελλάδα προσπαθούσε να ορθοποδήσει και να δημιουργήσει ένα κράτος που ενσωμάτωνε τις καινούριες πατρίδες. Ο άλλος γεννήθηκε πριν από 4 περίπου χρόνια όταν το κράτος μας ξεκινούσε να παίρνει τη λεγόμενη «κάτω βόλτα». Και οι δυο είναι κάτοικοι της Γέφυρας Θεσσαλονίκης.
Ο κ. Θόδωρος σε αναπηρικό καροτσάκι σήμερα, μας περίμενε έξω ακριβώς από τα ΚΑΠΗ στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ημέρα κάναμε τα γυρίσματα της εκπομπής. “Να η ευκαιρία να τα πω”, σκέφτηκε, όμως εμείς πραγματοποιούσαμε αφιέρωμα -με όλα τα καλά του τόπου δηλαδή- και χώρο για τα παράπονα δεν είχαμε.
Έτσι σε αυτές εδώ τις αράδες γράφω μέσα και λίγα “παραπονεμένα λόγια”, ενός ανθρώπου που είδε κυβερνήσεις και πολιτικά συστήματα να αλλάζουν όπως αλλάξει ο καιρός κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Κανένας δεν του έμεινε να θυμάται, μας εξηγεί. Όλοι ήταν γεμάτοι υποσχέσεις και κανείς τους δεν έκανε τίποτα. Με τα μάτια του υγρά και αποσβολωμένα στο κενό μας εξηγεί πως ήρθε από τις παλιές πατρίδες στην Γέφυρα.
Τράβηξε πολλά ο άνθρωπος, μας λένε οι σημερινοί φίλοι του. Όλοι στο χωριό τρέφουν έναν απέραντο σεβασμό για τον κ. Θόδωρο. Όλοι οι γείτονες έχουν κάτι καλό να πουν.
Από τον Βενιζέλο ο κ. Θόδωρος γνώρισε Παγκάλους, Μεταξάδες, πολλούς… Παπανδρέου και… λίγους Καραμανλήδες. “Όλοι τους προσπάθησαν αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα”, λέει και τα χείλη του μουδιάζουν και τρέμουν.
Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε κοντά στον έναν αιώνα μετά είναι χαμογελαστό. Έρχεται ξωπίσω μου διαρκώς και αρπάζει το μικρόφωνο από τα χέρια μου. «Να σου πάρω συνέντευξη» μου λέει. «Εσύ θα κλείσεις την εκπομπή» της λέω και το προσωπάκι της φωτίζεται. Είναι τρισευτυχισμένο. Γελάει συνεχώς και όλα τις φαίνονται αυτονόητα. Κανένα σημείο του μυαλού της δεν απασχολείται με το παρελθόν γιατί πολύ απλά για αυτή δεν υπάρχει. Ο κ. Θόδωρος αν κάτσει και της μιλήσει θα τη γεμίσει με μελαγχολία, ίσως η Ρεβέκκα να μην τον ακούσει.
Κάπως έτσι θα συνεχίσει στη ζωή της. Με την άγνοια που ξεκινήσαμε και όλοι εμείς. Δυο τρία βιβλία και νομίζουμε ότι μάθαμε τα πάντα. Πολιτικούς, συστήματα και είμαστε “καλυμμένοι”.
Η Ρεβέκκα πολύ πιθανό να ασχοληθεί μια μέρα με τη δημοσιογραφία, με την παρουσίαση. Ίσως να είναι αυτή που θα κάνει μια εκπομπή με θέμα τα χωριά της ελληνικής υπαίθρου κάποτε στο μέλλον.
Αλήθεια τι θα συναντάει τότε; Οι παππούδες της εποχής τι θα αφηγούνται; Πως να τις φαίνονται άραγε οι παλιές φωτογραφίες των αρχών του 21ου αιώνα, τα “παλιά” βίντεο των εκπομπών του τότε;
Όπως και να έχει η Ρεβέκκα έκανε ένα εξαιρετικό “κλείσιμο” εκπομπής που θα έχετε την ευκαιρία να δείτε την επόμενη Κυριακή 19 Ιουνίου μέσα από την εκπομπή “Στον τόπο που γεννήθηκα” της 4Ε στις 12 το μεσημέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου