Της Ναυσικάς Γκράτσιου
Ο τουριστικός παράδεισος της Θεσσαλονίκης λέγεται Χαλκιδική... Διαθέτει τρία πόδια εκ των οποίων το ένα είναι ιερό και άβατο και τέλος πάντων, το Άγιο Όρος οπωσδήποτε θα μείνει εκτός της παρούσας συζήτησης.
Οπότε περιοριζόμαστε στα δύο άλλα πόδια, Κασσάνδρα και Σιθωνία. Μα τι πόδια είναι αυτά! Όλο παραλίες αμμουδερές με διάφανα νερά, ήπιο κλίμα, πεύκα ένα σωρό, φρέσκα ψάρια, γλυκιά ηλιοφάνεια, θυμάρια, ρίγανες κι αρμυρίκια.
Και επίσης, την πιο πρωτοφανή οικοδομική εξάπλωση, που θα μπορούσε να φανταστεί ένα τόσο όμορφο μέρος, προϊόν κυρίως της τελευταίας δεκαετίας, όπου και οι έσχατοι απέκτησαν (με δάνειο), μεζονέτα πρώτη, (άντε, δεύτερη) στο κύμα, σε συγκρότημα με άλλες ογδόντα παρόμοιες μεζονέτες, οι οποίες, συνήθως, είναι τόσο θεόστενες, που σπάνια χωράνε άνετα έναν όρθιο άνθρωπο σε έκταση...!
Όλοι, μα όλοι, όταν θα ‘ρθει το καλοκαίρι διεκδικούν ένα μικρό έστω κομματάκι απ’ αυτήν τη γη και κυρίως τη θάλασσά της. Και την αμμουδιά της, βέβαια. Κυρίως οι δημοφιλείς παραλίες της Κασσάνδρας από τα μέσα Ιουνίου και μετά θυμίζουν σκηνές από τη Μέκκα την εποχή του προσκυνήματος! Τέτοια πήχτρα κόσμου, ομπρελών, καπέλων, γυαλιών ηλίου, φρέντο σε πλαστικό κι αυτήν την ανελέητη μυρωδιά του αντιηλιακού με εσάνς κοκοφοίνικα, για... άγριο μαύρισμα! Κι ακόμη πιο άγριο κάψιμο...!
Κάθε φορά, που αντικρίζω το συγκεκριμένο θέαμα, σκέφτομαι μ λύπη τα τόσα πεταμένα λεφτά ανά εμφάνιση... Τι ματαιότητα! Και τι ματαιοδοξία...!
Αλλά, κατά τη γνώμη μου, η πραγματική παθογένεια της Χαλκιδικής, είναι η ξενοδοχειακή της υποδομή. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Και λυπάμαι τόσο πολύ που το λέω. Αλλά ακόμη πιο πολύ λυπάμαι που το ζω...
Τα κρούσματα δεν είναι ούτε λίγα, ούτε απομονωμένα. Είναι πολλά και είναι προσβλητικά και φθάνουν μέχρι σημείου εξευτελισμού. Φίλοι, αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι κι εξαιρετικά ευκατάστατοι, έφαγαν πόρτα σε πασίγνωστο (και πανάκριβο resort) της Σιθωνίας, γιατί ο πορτιέρης βρήκε την κυρία αχτένιστη! Από τη θάλασσα είχε γυρίσει η γυναίκα! Και είχαν πάει ως πελάτες για να μείνουν το Σαββατοκύριακο. Και φυσικά , δεν ξαναπάτησαν το πόδι τους εκεί! Βέβαια, πολύ που τους ένοιαξε από το resort, αφού έχουν κάτι πελατάκια εκ Ρωσίας, που τ’ ακουμπάνε φαρδιά και με συνοπτικές διαδικασίες! Ένας άλλος φίλος, έγινε αυτόπτης μάρτυρας απερίγραπτης σκηνής, όπου Ρώσος, ετών 15 πλήρωσε τον χυμό του με 500άρικο (σε ευρώ) κι έφυγε χωρίς να πάρει ρέστα!
Σε άλλο, επίσης πασίγνωστο resort του πρώτου ποδιού, το παρκάρισμα κοστίζει 15 ευρώ, τα οποία είναι... ανταποδοτικά! Δηλαδή, το 15άρι πρέπει να το έχεις ήδη αποφασισμένο! Μια γνωστή μας κυρία, η οποία είχε πάει εκεί καλεσμένη μαζί με τα δύο της αγοράκια, αρνήθηκε να πληρώσει το χαράτσι. πάρκαρε, κλείδωσε, πήρε τα παιδάκια της από τα χεράκια και ξεκίνησε προς την παραλία, όπου την περίμεναν. Και τότε διαπίστωσε για μεγάλη της έκπληξη ότι την καταδίωκε το security Jeep! Ούτε δραπέτης του Αλκατράζ να ήτανε!
Και δεν την άφησαν να πάει πουθενά, αν δεν πλήρωνε το 15άρι του parking! Τη γυναίκα με τα δύο παιδάκια, που είχαν κατατρομάξει...!
Κι άλλα πολλά , τα οποία συμβαίνουν σχεδόν παντού και μας ενισχύουν τη διάθεση να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας στη Χαλκιδική. Αλλά όλο και κάτι γίνεται και το ξαναπατάμε!
Τις προάλλες ένας φίλος έκανε πάρτυ στο όμορφο σπίτι του κάπου στην Κρυοπηγή. Είπαμε να κλείσουμε σε κάποιο κοντινό ξενοδοχείο για να μην επιστρέφουμε πίσω μέσα στη μαύρη νύχτα. Κι έτσι κάναμε.
Πήγαμε σε γνωστότατο ξενοδοχείο της περιοχής, τίγκα στους σλαβόφωνους πάσης προέλευσης, απ᾽ αυτούς που ξεκινούν από την πατρίδα τους για διακοπές κουβαλώντας μαζί τους ακόμη και ψωμιά, εμφιαλωμένα νερά, παστά κρέατα, προκειμένου να μην ξοδέψουν δεκάρα τσακιστή στον τόπο των διακοπών τους..
Το δίκλινο κόστιζε γύρω στα 100 ευρώ. Τέλος πάντων... Ένα βράδυ θα ήτανε. Αλλά, όταν η ρεσεψιονίστ μετά από εκατό ώρες, που έκανε να μας εξυπηρετήσει κι αφού μας πήρε τις ταυτότητές μας( και τις δύο!), μας ζήτησε και να την προπληρώσουμε...! Ε, αυτό πια ξεπέρασε κάθε όριο ανοχής και αντοχής μας...Και το χειρότερο απ᾽ όλα είναι ότι αυτή είναι η πολιτική των ξενοδοχείων.
Εξευτελιστική για την αξιοπρέπειά μας.
Κι όσες καταγγελίες και να κάνεις, άκρη δεν πρόκειται να βρεις στον Παράδεισο της Χαλκιδικής... Ίσως γιατί σ᾽ αυτόν τον Παράδεισο είναι ενσωματωμένη και μία κόλαση η οποία λέγεται λάθος τουριστική νοοτροπία. Περαστικά τους...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου