Η προς «ηλιθίους» επιστολή

Γράφει ο Σωτήρης Τζιμούρτας

Κοινωνιολόγος

Και ξαφνικά  ο Γιώργος Λιάνης, ως άλλος απόστολος Παύλος, στέλνει μια επιστολή σάλπισμα προς την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ βάλλοντας ευθέως στον ΓΑΠ και την παρέα του. Σύντομα οι Βενιζελικοί πιάνουν το μήνυμα και ακολουθούν, άλλος με διακήρυξη πρόθεσης καταψήφισης του μεσοπρόθεσμου, άλλος με αποστασιοποίηση και φωνές. Και φτάνουμε έτσι στην παραίτηση της κυβέρνησης την Τετάρτη.

Αφού πρώτα ενημέρωσε τον συμφοιτητή και φίλο του, τον Αντωνάκη, ότι κουράστηκε να τον μουντζώνουν οι πολίτες στις πλατείες, συμφώνησε να παραιτηθεί, έναντι μιας πανεθνικής προσπάθειας, ξεπουλήματος και της τελευταίας ελληνικής πέτρας. Άλλο που δεν ήθελε ο συμφοιτητής, μιας και η ομολογία αποτυχίας θα σήμαινε την πρωθυπουργοποίηση του ίδιου και δέχτηκε. Που να ‘ξερε. Όπως οι πολίτες χάψαμε το «λεφτά υπάρχουν», έτσι κι ο πρόεδρος της ΝΔ, έχαψε την παραίτηση. Εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο και που πέρασε στα ψιλά από τον τύπο, είναι οι αιτιάσεις του ΓΑΠ στον Σαμαρά ότι ο λόγος της αναδίπλωσης, ήταν πιέσεις που δέχονταν να μην υλοποιήσει τις προθέσεις του, υποσχόμενος όμως ότι θα επανέλθει σε αυτή την πρόταση στο προσεχές μέλλον. Ελπίζω κάποτε να μάθουμε για τις πιέσεις αυτές, αν και πολύ αμφιβάλω.

Ακολουθεί ο ανασχηματισμός. Βενιζέλος αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομίας. Αυτή η κίνηση καταρχήν εξυπηρετεί τον ΓΑΠ. Γιατί βάζει τον εσωκομματικό του αντίπαλο στο κάδρο της συνευθύνης ως αντιπρόεδρο και παράλληλα τον χρεώνει με το κόστος της μνημονιακής πολιτικής που θα κληθεί να εφαρμόσει. Έτσι, μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουλίου, όταν τα σήμαντρα της Βάσως θα συνοδεύονται κι από εκατοντάδες καμπάνες και καμπανάκια θέτοντας ζήτημα ηγεσίας, ο Βενιζέλος θα είναι φθαρμένος και αντιδημοφηλής όπως και ο ΓΑΠ, αλλά ο ΓΑΠ θα έχει πάντα το αβαντάζ της κληρονομίας λόγω ονόματος. Απ’ την άλλη μεριά, ο Βενιζέλος εξυπηρετείται από αυτή την κίνηση, γιατί καλλιεργεί πρωθυπουργικό και ηγετικό προφίλ. Πρωθυπουργικό, γιατί δείχνει ότι δεν φοβάται να αναλάβει ακόμα και στα δύσκολα (με στιβαρό ύφος και δράση) και ηγετικό γιατί λειτουργεί ενωτικά σε μια περίοδο που το κόμμα βρίσκεται υπό διάλυση με τον ίδιο εγγυητή της ενότητας. Ο Σαμαράς εξυπηρετείται γιατί η πολιτική του ώριμου φρούτου θα συνεχιστεί. Η Αλέκα κι ο Τσίπρας εξυπηρετούνται γιατί θα αυξήσουν τα ποσοστά τους. Και τελικά οι μόνοι που ζημιώνονται είναι οι Έλληνες και η Ελλάδα, που θα συνεχίζουν να βλέπουν την θηλιά να σφίγγει και την χώρα να ξεπουλιέται.

Και για  να τελειώνουμε με το παραμύθι της  χρεοκοπίας. Την Πέμπτη δόση θα την παίρναμε έτσι κι αλλιώς. Το εγγυήθηκε εξάλλου η Μέρκελ στον Ομπάμα προ δεκαημέρου. Επίσης, μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, θα σήμαινε εξάπλωση της κρίσης σε Ιταλία και Ισπανία, θα σήμαινε επίσης πιστωτική κρίση στο τραπεζικό σύστημα της Γαλλίας, ανάλογή με αυτή της Ιρλανδίας, μιας και οι Γαλλικές τράπεζες είναι οι περισσότερο εκτεθειμένες στα Ελληνικά ομόλογα και τελικά θα σήμαινε κρίση των ΗΠΑ το χρέος των οποίων ανέρχεται στα 14,9τίς δολάρια, προς τράπεζες με δραστηριότητα άνω του 50% σε ευρώ. Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς στα σοβαρά πως θα αφήσουν να χρεοκοπήσει το παγκόσμιο σύστημα, για τα 250δίς των Ελλήνων; Ακόμα και στην νύξη ότι αποφασίσαμε εκούσια να χρεοκοπήσουμε σε στυλ Αργεντινής ή ότι αποφασίσαμε να διαγράψουμε το 70% του χρέους μας σε στυλ Εκουαδόρ, την επόμενη μέρα θα τυπώσει η ΕΚΤ το ευρωομόλογο και θα μας δανείσει με επιτόκια κάτω του 2%. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ότι για το ταμείο στήριξης του πρώτου μηχανισμού, η ΕΚΤ συγκέντρωσε 720δίς ευρώ. Αυτό δείχνει ότι καμία ευρωζώνη δε θα ρισκάρει τους ρυθμούς ανάπτυξης της που κινούνται στο 5% και πάνω, ούτε το πλεονασματικό ισοζύγιο της, για μερικές προβληματικές οικονομίες (οι οποίες έγιναν προβληματικές εξαιτίας αυτής της πολιτικής που παρήγαγε και τα πλεονάσματα και την ανάπτυξη για τις πλούσιες χώρες). Αυτό που πάει να γίνει με τα μνημόνια και τα προγράμματα, είναι η διάθεση τους να αρπάξουν τα πάντα. Δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, υποδομές, μνημεία, θάλασσες, βουνά. ΟΛΑ. Και να το κάνουν κοψοχρονιάς. Το ζήτημα λοιπόν είναι, αν θα τους επιτρέψουμε να πετύχουν τις μεθοδεύσεις τους ή αν θα σταθούμε ανάχωμα σε αυτή την προοπτική. Ο τρόπος και ο δρόμος είναι ένας. Στην επόμενη συγκέντρωση έξω απ την Βουλή, ο κόσμος να φτάσει το εκατομμύριο και να ρίξει μια μούντζα για κάθε χαμένο ευρώ, μία μούντζα για κάθε ψέμα, μια μούντζα για κάθε μίζα, μια μούντζα για κάθε μέρα που περνάει χωρίς χαμόγελο.