Στο μυαλό του κ. βουλευτή

Μαντάς: ο μόνος Έλληνας υποψήφιος βουλευτής
που ένοιωσε λιγάκι άβολα για την
υποψηφιότητά του αλλά τελικά υπέκυψε και εξελέγη...

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου 


Κομμάτι δύσκολο να μπει κανείς στο μυαλό ενός βουλευτή σήμερα, όχι γιατί δεν μπορούμε να υποθέσουμε τι μπορεί να σκέφτεται, αλλά γιατί εμείς στις σκέψεις αυτές δεν μπορούμε να αντιδράσουμε όπως εκείνοι -ο επαγγελματισμός στην πολιτική είναι... άλλο πράγμα (όχι απαραιτήτως καλός.
Ένας βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης π.χ., που θα 'χει πιει και δυο ποτηράκια κρασί για να τον πιάσει κρίση... αυτογνωσίας, μπορεί να νοιώθει μαλάκας γιατί συνέβαλε κι
αυτός στο χάλι της χώρας με τα όχι που δε είπε, με τις απαιτήσεις που δεν προέβαλε, με τη γλώσσα που δεν έβγαλε, με τους τόνους που δεν σήκωσε -όλα αυτά στο όνομα του κόμματος και του αρχηγού. Κι ας ξέρει ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί του δεν έχουν καμία τύψη και είναι -ή το παίζουν- σίγουροι δεν μπορούσε το κόμμα τους ως κυβέρνηση να κάνει κάτι καλύτερο λόγω της στάσης της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης που σήμερα είναι κυβέρνηση. Κι ας ξέρει ότι για τους περισσότερους το βουλευτιλίκι είναι μια προσωπική "τακτοποίηση" και μόνος στόχος είναι "να είμαστε εμείς πάνω" κι όλα τ' άλλα "δε με νοιάζει, διορθώνονται". Κι ας ξέρει ότι για τους περισσότερους συναδέλφους του οι αγανακτισμένοι είναι κάτι τσογλανάκια με τατού, που δεν έχουν άλλη δουλειά και είχαν όνειρο να κάνουν κάμπινγκ στη σκιά του Λευκού Πύργου ή κάτω από τα δεντράκια της πλατείας Συντάγματος και δεν είναι ο διπλανός τους, ο φίλος τους, ο γνωστός τους, ο αδελφός τους που ακόμη κι αν δεν πήγε στην πλατεία (ακόμη) δεν του φτάνει το 700άρι το μήνα, έχει γιο άνεργο, περιμένει τη σύνταξή του αλλά δεν του τη βγάζουν, ταλαιπωρήθηκε κι αυτός στα νοσοκομεία, έκανε περαίωση και τώρα τον ξαναελέγχουν, ενώ πρέπει να βρει και εξτρά χρήματα για την έκτακτη εισφορά του Παπακωνσταντίνου κ.ο.κ. Ίσως, ο βουλευτής μας να σκέφτεται ότι τώρα δεν είναι δύσκολο να βάλει την πατρίδα πάνω απ' όλα και να πει όχι στο Μεσοπρόθεσμο, όπως και όλοι οι παραπάνω συνάδελφοί του, αφού κυβερνούν πλέον οι άλλοι. Είναι έτοιμος για τη μεγάλη πράξη αντίστασης της ζωής του και τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει (εκτός αν αλλάξει γραμμή η Συγγρού).
Αλλά και ο άλλος, ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος είναι κι εκείνος έτοιμος να τα δώσει όλα για την πατρίδα, στηρίζοντας τον πρόεδρό του που δίνει μπροστάρης τη μάχη για την πατρίδα. Αυτός, ο κυβερνητικός βουλευτής, δε νοιώθει και πολλές τύψεις είτε γιατί δεν ήταν βουλευτής όταν κυβερνούσε το κόμμα του αλλά κι αν ήταν... "η ευθύνη για το χάλι της χώρας ανήκει εξ ολοκλήρου στο κόμμα που κυβερνούσε μέχρι χθες και σήμερα είναι στην αντιπολίτευση". Κατά σύμπτωση, υπάρχει μια συναίνεση με τους συναδέλφους του της αντιπολίτευσης που σήμερα είναι στην αντιπολίτευση στο θέμα των αγανακτισμένων, παρόλο που κι αυτουνού ο γείτονας, ο συγγενής, ο φίλος είναι ο ίδιος με του αντιπολιτευόμενου και αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα. Μπορεί το '81 να λέγαμε ο λαός στην εξουσία αλλά -με συγχωρείς- κι εμείς κάναμε αγώνα για να φτάσουμε ως εδώ, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, λαέ μου, θα λέει μπροστά στον καθρέφτη του το ζιβάγκο που όταν μεγάλωσε έγινε λίμο... (με "αγώνες για τη δημοκρατία και προσφορά στον τόπο", φυσικά).
Θα μου πείτε, κοινοτοπίες "μεγάλε" -όπως με αποκάλεσε απρόκλητα τις προάλλες μια Κυπρία "φίλη από το facebook" (κατά πως έλεγαν οι αρχαίοι "φίλος από φιλοξενία"). Κοινοτοπίες θα πως κι εγώ αλλά δυστυχώς κοινότοπη την καταντήσανε την πολιτική οι 300 κανακάρηδές μας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) με κάτι "κομματικές πειθαρχίες" και άλλες τέτοιες (καλώς εννοούμενες) μπούρδες. Ακόμη και αυτήν την κρίσιμη ώρα, την ιστορική στιγμή που ζει η Ελλάδα, οι 300 (σχηματικά τους αποκαλώ έτσι) αδυνατούν να συλλάβουν την απλή πραγματικότητα, την οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον (το ατομικό, φυσικά). Ακόμη κι εκείνοι οι 16 που πετούν κατάμουτρα στο Μαξίμου μια επιστολή, που εσύ λες ότι είναι αγωνίας και ευθύνης, τρέχουν την επομένη στιγμή να τα μαζέψουν μην και τους διαγράψει ο αρχηγός γιατί είπαν καθαρά τη γνώμη τους. Κι από κει και πέρα κιχ...
Ακούω τον Ερντογάν θριαμβευτή με 50% στις εκλογές να μιλάει στους πολίτες του για νέο Σύνταγμα και σκέφτομαι ότι στη ρημαγμένη Ελλάδα μόνο κάτι "διακοσμητικοί" τύποι (βλέπε Χρ. Γιανναράς και άλλοι ολίγοι "περιθωριακοί") έχουν πιάσει την ανάγκη να γκρεμίσουμε το ετοιμόρροπο για να χτίσουμε το καινούριο. Αλλά τι περιμένεις σε μια χώρα που με τις αναθεωρήσεις οι πολιτικοί της ρήμαξαν, ξεφτέλισαν, αποσυνέθεσαν, αποδυνάμωσαν μέχρι και το Σύνταγμα; (και μη μου πεις κ. συνταγματολόγε ότι δεν είναι έτσι...) Να σε σώσουν;