Tο παρακάτω κείμενο ξεκίνησε ως απάντηση στο μπλογκ παλιού φίλου [http://thinkfree-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_1801.html] που με το δικό του (σαθρό κατά την άποψη μου) σκεπτικό προσπαθούσε να εκφράσει την εστέτ ξυνίλα που σήκωσε υποψιασμένη το φρύδι της αμφιβολίας προς τους «αγανακτισμένους», για να αποφανθεί στο τέλος ότι αδυνατεί να συνυπάρξει σε αγώνα με τους ξεβολεμένους, τους μπερδεμένους και τους life-style επαναστάτες. Για τεχνικούς λόγους δεν έγινε δυνατόν να δημοσιευτεί αμέσως. Αυτό, ευτυχώς, μου έδωσε τη δυνατότητα να το ξαναδιαβάσω από απόσταση (και λίγο περισσότερη ψυχραιμία) και να το ανανεώσω με όσα προέκυψαν από τις πρώτες ημέρες των συγκεντρώσεων. Με χαρά είδα ότι χρειάστηκαν λίγες μόνο τροποποιήσεις, οι οποίες δεν άλλαξαν το κεντρικό νόημα του κειμένου.
Πρώτα-πρώτα λοιπόν, το πρόβλημα φίλε Λεωνίδα είναι ότι μάλλον αδυνατείς πλέον να συνυπάρξεις σε αγώνα γενικώς. Και ορμώμενος από το δεδομένο αυτό προσπαθείς εκ των υστέρων να δομήσεις κάποιο «ορθολογικό» επιχείρημα για να το στηρίξεις. Θα επανέλθω όμως σε αυτό στη συνέχεια. Ας δούμε πρώτα τι είναι αυτή η συγκέντρωση, αν έχει χώρο στο σημερινό γίγνεσθε και αν μπορεί να βγάλει κάπου.
Το νόημα και η ουσία αυτής της συγκέντρωσης δεν είναι να εκφράσει κάποια "άποψη", "αίτημα" ή "λύση". Αν υπήρχε οτιδήποτε από αυτά, θα ήταν προ-διατυπωμένο (δηλαδή διατυπωμένο από κάποιους) άρα θα εξουδετέρωνε εξαρχής την ουσία αυτής της συγκέντρωσης, δηλαδή να είναι "α-καπέλωτη". Οι συμμετέχοντες προσέρχονται «γυμνοί» από προαπαιτούμενα, προσέρχονται να μιλήσουν, να εκφραστούν και για να μάθουν να ακούνε, ελπίζω. Ειδικά το δεύτερο μας έλλειψε τις τελευταίες δεκαετίες και αν οι συγκεντρώσεις το προκαλέσουν θα αποτελεί πολιτική πράξη από μόνο του.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει αίτημα δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Μπορεί να έχει πολλά και σημαντικά:
1. Μπορεί να συμβάλει στην μερική εκτόνωση της τυφλής οργής. Να φύγει λίγος ατμός. Να φωνάξουν οι άνθρωποι και να εκτονωθούν. Θα μου πει κάποιος «και είναι καλό αυτό»; «Θα εκτονωθεί ο λαός και θα ξαναπέσει στον καναπέ». Δεν θα συμφωνήσω. Η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος και δύσκολα μπορεί να οδηγήσει σε λύση, όποια λύση. Προτού μπορέσουμε να δούμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω, πρέπει να αφήσουμε το θυμό να φύγει, να ηρεμήσουμε λίγο και να αναλάβουμε λίγο πάνω μας. Ίσως να αρχίσουμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας.
2. Και αυτό φέρνει στο δεύτερο βήμα. Μόλις φύγει λίγο η οργή θα αρχίσει να μειώνεται σιγά-σιγά και ο φόβος. Αυτός ο καρκίνος που δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας. Τα επεισόδια, τους αναρχικούς, τους κερδοσκόπους, τη χρεωκοπία, την εγκληματικότητα , την ... την ... την .... Όλα αυτά που μας έχουν κάνει να κλειστούμε σπίτια μας, έγκλειστοι στην ιδιωτική μας φυλακή. Αν λυθεί ο φόβος, θα πέσουν και οι αλυσίδες που μας κρατάνε αιχμάλωτους του κάθε γελοίου, βραδύγλωσσου και βραδύνου ηγετίσκου. Και της κάθε Δαμανάκη με τις παιδαριώδεις απειλές της για τη δραχμή. Remember “Shock Doctrine” φίλε Λεωνίδα. Δεν μπορεί να υπάρξει Δράση κάτω από το καθεστώς του Φόβου.
Δεν αρκεί λοιπόν να «αγανακτούμε κατ’ ιδίαν», δεν αρκεί να το δηλώνουμε στον «καθρέφτη» μας. Χρειάζεται να το δια-δηλώνουμε, να φέρουμε την «αγανάκτησή» μας σε επαφή με την «αγανάκτηση» των υπολοίπων, να μετρηθούμε. Και μέσα απο την κοινή συνύπαρξη να πούμε όχι στις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην μας από ανθρώπους που δεν λογοδοτούν αλλά ζητούν (φορτικά και ανερυθρίαστα) «συναίνεση», χρειάζεται να σταθούμε δίπλα σε όσους (πολιτικούς;) έχουν το ιστορικό βάρος να πούνε ΟΧΙ στην υποθήκευση του μέλλοντος μας.
3. Το τρίτο λοιπόν κομμάτι είναι και το πιο σημαντικό φίλε Λεωνίδα. Το κέρδος αυτών των συγκεντρώσεων είναι ότι θα έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που αλλιώς δεν θα γνωρίζαμε... θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε, θα γελάσουμε, θα κοροϊδέψουμε (και θα μας κοροϊδέψουν ακόμη-ακόμη), θα συναγελαστούμε (ελπίζω να μην σε φοβίζει η λέξη) με άλλου είδους ανθρώπους, που συνήθως δεν συναντάμε στον «κύκλο» μας, θα μυρίσουμε το χνώτο τους, τον ιδρώτα τους. Θα ακούσουμε και βλακείες, αναμφίβολα, και τερατολογίες και αισχρότητες. Θα ακούσουμε και αυτούς που κατηγορούν τους Νεφελίμ. Ε, και; Τι να κάνουμε; Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να εκφραστούν σε μια τέτοια στιγμή. Για την ακρίβεια, ΤΕΤΟΙΟΙ άνθρωποι μας είναι απαραίτητοι αυτή τη στιγμή. Μπορεί η επαφή μαζί τους να μην μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, αλλά ίσως μας κάνει περισσότερο ανθρώπους.
Το πιο σημαντικό λοιπόν είναι να βγει ο κόσμος από την ιδιωτία του (και πάρτο όπως θες αυτό). Να ξεφύγουμε λπό τις μικρές παρέες μας, το «κοινό» μας, τα μπλογκ μας. Και που ξέρεις, εκεί μέσα ίσως κάποια «προνόμια» να μην σου φαίνονταν πλέον τόσο «προνομιούχα». Ή κάποιοι «προνομιούχοι» ίσως τελικά γίνουν φανούν πιο διαλακτικοί με τα δικά τους «κεκτημένα» όταν κατανοήσουν πως εκλαμβάνονται αυτά σε επίπεδο κοινωνίας. Μέσα από αυτά μπορεί να διαπιστώσεις ότι η «Λύση» σου ίσως να μην είναι η μοναδική. Ή να αποτελεί απλώς μέρος μιας ευρύτερης Λύσης. Ή ότι είναι τελικά μέρος του προβλήματος. Μπορεί και να μη γίνει τίποτε από αυτά. Το σημαντικό όμως είναι να ΣΥΝΥΠΑΡΞΟΥΜΕ, σαν κοινότητα, έστω κι εκεί, έστω κι έτσι.
Ας φτάσουμε τώρα και στο ζητούμενο, το αίτημα. Αίτημα δεν υπάρχει. Όχι ακόμη, τουλάχιστον. Ήδη όμως το «πείραμα» αυτό έχει κρατήσει αρκετά για να αρχίσουν να διατυπώνονται και αιτήματα. Εχτές είδα ένα σύντομο βιντεάκι με τον Γιανναρά να ζητά Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Σίγουρα υπάρχουν ή θα υπάρξουν και άλλα. Ποια θα είναι τελικά; Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι ότι θα ζυμωθούν μέσα από τις συγκεντρώσεις. Για την ακρίβεια ΕΛΠΙΖΩ ότι θα ζυμωθούν εκεί. Και ίσως αρχίσουν να διαμορφώνονται και ηγέτες ή έστω ηγετικές μορφές. Ακόμη όμως και αν δεν ωριμάσουν οι συγκεντρώσεις σε αυτό το βαθμό, τουλάχιστον θα αρχίσουμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να καταλαβαινόμαστε. Και μόνο αυτό, κέρδος είναι. Από εκεί εκκινεί εξάλλου η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η ανθρωπιά. Ίσως πάνω εκεί ανακαλύψουμε και τη δύναμη μας, όπως λέει και μια κοπέλα στην απάντηση της στο μπλογκ σου.
Μπορώ να σε βεβαιώσω φίλε Λεωνίδα ότι υπάρχουν δεκάδες αδυναμίες να καταλογίσεις σε αυτό το εγχείρημα. Τους υπαίθριους μικροπωλητές, τις καντίνες με τα λουκάνικα, τις ομαδοποιήσεις, τους μπερδεμένους, τους συμφεροντολόγους, τους «επαγγελματίες» διαμαρτυρώμενους. Όταν όμως μένεις σε αυτά, χάνεις την ουσία αυτής της ζύμωσης η οποία τελικά δεν σου ζητάει τίποτε παραπάνω από το δικό σου λιθαράκι, τη δική σου «Λύση». Σίγουρα πάσχει σε καθαρότητα, σε «τελειότητα», σε φινίρισμα, δεν είναι «ελκυστικό» ως προϊόν, αν όμως μείνεις σε αυτά τότε θα χάσεις την ουσία του και δυστυχώς θα μεταμορφώνεσαι από ενεργός Πολίτης σε απλό «Καταναλωτή πολιτικού προϊόντος». Ή για να το διατυπώσω διαφορετικά, με θλίβει ιδιαίτερα να βλέπω τον «ορθό λόγο» να ταλαιπωρείται ως φερετζές ενός υποβόσκοντα ναρκισισμού.
Φιλικά
Χρίστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου