Ζητούνται αγανακτισμένοι... και στο ποδόσφαιρο

Έχει καταντήσει κουραστικό τα τελευταία χρόνια ν’ ακούγεται όλο και περισσότερο η άποψη ότι το ποδόσφαιρό μας είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Κάθε φορά που θα συμβούν τα γνωστά ευτράπελα που θλίβουν και «θλίβουν» όλους όσοι ασχολούμαστε -ακόμα- με τη «στρογγυλή θεά» στον ελλαδικό χώρο, αρχίζουν όλες εκείνες οι βαθυστόχαστες αναλύσεις με τη φράση: «μα αφού συμβαίνουν και στην κοινωνία, είναι δυνατόν να μη συμβούν και στο ποδόσφαιρο μας;». Αν η αλητεία μεταφέρεται από τους δρόμους της πόλης μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, είναι γιατί έτσι βολεύει αυτούς που εδώ και χρόνια το διοικούν. Στους ίδιους δηλαδή ανθρώπους που καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να το μετατρέψουν σ’ ένα απύθμενο βαρέλι. Ή μήπως το έχουν ήδη κάνει;

Το ερώτημα που μου γεννήθηκε τις τελευταίες μέρες λοιπόν, βλέποντας καθημερινά χιλιάδες κόσμου να βγαίνει στους δρόμους και ν’ απαιτεί τα αυτονόητα -όσα με κόπο κέρδισαν και πλήρωσαν με αίμα κάποιοι άλλοι για μας- και τα οποία με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο μας κλέβουν καθημερινά, είναι πως θα ήταν να δημιουργούνταν ένα ανάλογο κύμα αγανακτισμένων και για το ποδόσφαιρό μας. Αν π.χ. μαζεύονταν όλα εκείνα τα σωματεία που θεωρούν ότι έχουν αδικηθεί στη διάρκεια των χρόνων από το «κατεστημένο» του ποδοσφαίρου και διεκδικούσαν ένα νέο πρωτάθλημα, επί ίσοις όροις όπου δεν θα υπάρχουν εξωαγωνστικά παιγνίδια. Όπου δε θα γίνονται τα γήπεδα φωλιά για τον κάθε κάφρο, το κάθε πρεζόνι και τον κάθε τραμπούκο οπαδό ή παράγοντα, όπως εσχάτως είδαμε.

Δεν θεωρώ πως είναι αιθεροβάμων κάποιος που θα το σκεφτεί αυτό, ούτε και ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μόνο σε μία ουτοπική κοινωνία. Αντιθέτως μάλλον είναι το αυτονόητο και το γεγονός πως δεν παίρνει σάρκα και οστά μία τέτοια κίνηση σίγουρα δεν είναι ανεξήγητο. Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο καθαροί όλοι αυτοί που επί χρόνια μεμψιμοιρούν ότι για την κατάντια (γιατί για τέτοια πρόκειται) του ελληνικού ποδοσφαίρου φταίνε οι λεγόμενοι «μεγάλοι»; Ή μήπως προσδοκούν παράπλευρα οφέλη όλοι τους τασσόμενοι πότε στο στρατόπεδο του ενός και πότε στου άλλου; Ανάλογα βέβαια με το ποιος έχει τα «κόζια», όπως συνηθίζουν να λένε. Μεγαλύτερη απόδειξη άλλωστε από το πρωτάθλημα που μόλις πέρασε ίσως να μην υπάρχει τα τελευταία χρόνια. Να θυμίσω μόνο ότι στην πρόταση μομφής που είχε κατατεθεί κατά του προέδρου της Σούπερ Λιγκ, ενώ είχαν προηγηθεί οι «ομορφιές» του «Γ. Καραϊσκάκης», οι ψήφοι ήταν 8-3 κατά. Και με πέντε «λευκά» βεβαίως, συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΟΚ ανάμεσά τους, με τις μνήμες της «εθνικής συστράτευσης» για να διεξαχθεί και μόνο αγώνα της Τούμπας με τον Ολυμπιακό, να είναι ακόμα νωπές...

Εύκολα αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι είναι πολύ υποτιμητικό για την κοινωνία μας, να τη συγκρίνουμε με το ποδόσφαιρό μας. Διευκρινίζω όμως, το δικό μας ποδόσφαιρο, το ελληνικό και όχι γενικά με το χώρο, σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων που επί μέρες βρίσκονται στους δρόμους, έχουν δείξει ότι και η κοροϊδία έχει τα όρια της. Ότι τρικ με τα βολέματα δεξιά κι αριστερά έχουν τελειώσει, ότι τελικά δεν είναι τόση σαπίλα στην ελληνική κουλτούρα όπως κάποιοι θέλουν να παρουσιάζουν. Αντίθετα φυσικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο...