Της Άντζελας Ζιούτη
Εντάξει. Τα καταφέρανε οι γυναίκες. Να καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις σε όλους τους τομείς, μεταξύ των οποίων και στον εργασιακό χώρο.
Και δεν ήταν καθόλου απλό. Οι γυναίκες χρειάστηκε να διεκδικήσουν με την ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος το 19ο αιώνα, την εμφάνιση τους στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής και να αναγνωριστούν, νομικά τουλάχιστον, ως πολιτική οντότητα ίση προς τον άνδρα. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ψήφου και της ισότιμης παιδείας. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην έμμισθη απασχόληση και την πολιτική ζωή, ώστε σήμερα να έχουν ισότιμη συμμέτοχη με τους άνδρες στους δημοκρατικούς θεσμούς και στις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων. Μήπως, όμως κάνανε κάτι λάθος;
Οικογένεια και επαγγελματική αρτιότητα, σύζυγος και καριερίστα, επίπονες σπουδές και τελειομανία. Οι πολλαπλοί ρόλοι που λανσάρονται για την ενσάρκωση της ιδεώδους γυναίκας απαιτούν και έναν «βιονικό» οργανισμό για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Διότι, ο βιολογικός οργανισμός «πετάει» λάδια. Είναι άραγε εφικτό για μια γυναίκα να ασχολείται σχολαστικά με τον εαυτό της για να είναι κοκέτα, να διατηρεί ένα ντιζαϊνάτο σπίτι στην τρίχα, να εργάζεται αμέτρητες ώρες στο απαιτητικό τμήμα μάρκετινγκ της πολυεθνικής, να θηλάζει μωρά, να σηκώνει τα ψώνια από τον Βασιλόπουλο, να απλώνει ρούχα με τα μανταλάκια, να κάνει μεταπτυχιακό στη διοίκηση ανθρωπίνων πόρων, να καταρτίζει το επόμενο πλάνο προώθησης για την εταιρεία, να φοράει μόνο prada και να κάνει τέλεια την τσάκιση του παντελονιού του άντρα της ταυτόχρονα; Να είναι στο συζυγικό κρεβάτι «ταύρος» και στην αγορά εργασίας «λύκος»; Η απάντηση είναι όχι.
Ακόμη κι αν αυτές απαιτούν από τον εαυτό τους, το μέγιστο αποτέλεσμα, η ενέργεια συχνά της εγκαταλείπει και ο χρόνος δεν τους φτάνει. Εν τούτοις το στοιχειό του καθήκοντος τις έχει ήδη καταλάβει. Και στίβουνε τον εαυτό τους στον οικογενειακό και εργασιακό «λεμονοστίφτη». Συνήθως δεν ακούνε «μπράβο», αλλά τον γιατρό να της συστήνει κάποιες μέρες ξεκούρασης, διότι τα συμπτώματα δείχνουν ότι πάσχουν από το φαινόμενο της «εργασιακής εξουθένωσης» (burnout). Χαμηλή ενεργητικότητα, συναισθηματική εξάντληση, έντονους πονοκεφάλους, χαμηλή ανοχή σε αρρώστιες, μειωμένη εργασιακή απόδοση και κοινωνική απομόνωση.
Επιπλέον είναι κι αυτές οι συνεχείς δίαιτες, αφού η μόδα επιτάσσει να είναι λεπτές σαν πευκοβελόνες. Έχουνε δηλαδή να δώσουνε άλλη μία μάχη. Με τη βελόνα της ζυγαριάς αυτή τη φορά. Ούτε λίγο, ούτε πολύ περνάνε με σαλάτα από φύλλα μαρουλιού και 2 λίτρα νερού (για την καλή λειτουργία του μεταβολισμού) την ημέρα.
Εξάλλου, δεν έχουνε μάθει να χάνουν. Εκτός από… τα κιλά δηλαδή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου