Του Νίκου Xρυσολωρά / chrysoloras@kathimerini.gr
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το κίνημα των «Αγανακτισμένων» από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης είναι πραγματικά δυσερμήνευτος. Μέχρι πρόσφατα, όταν οι γνωστές περιθωριακές ομάδες της μεταπολίτευσης καταφέρονταν -λόγω ή έργω- εναντίον της συντεταγμένης πολιτείας, η συνήθης αντίδραση όσων έχουν δημόσιο βήμα (πολιτικών, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων κ.λπ.) ήταν η τυπική έστω καταδίκη τέτοιων φαινομένων. Σήμερα, που οι αυταρχισμοί των δύο άκρων του ιδεολογικού φάσματος έχουν συγκλίνει γεωγραφικά στην πλατεία Συντάγματος και το αίτημά τους για πυρπολισμό της Βουλής, στήσιμο λαϊκών δικαστηρίων και γενικευμένη εφαρμογή του νόμου του Λιντς, έχει βρει ευήκοα ώτα σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, αντί να θορυβηθούν και να οργιστούν, προσφέρουν θαλπωρή στο αυγό του φιδιού, με δήθεν περισπούδαστες αναλύσεις και ανιαρούς ύμνους.
Ακόμη και συνάδελφοι, για τους οποίους τρέφω απεριόριστο σεβασμό, αλλά και αγαπημένοι μου άνθρωποι, προσπαθούν επί ημέρες να με πείσουν -με τοπογραφικού χαρακτήρα ερμηνείες, περί άνω, κάτω, μέσα και έξω πλατείας- ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και ότι τα δίκαια αιτήματα του ανομοιόμορφου αυτού κινήματος δεν θα πρέπει να επισκιάζονται από τις υπερβολές των φανατικότερων μελών του. Πρόκειται φυσικά για επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Διότι η αγανάκτηση για την οικονομική κρίση, όσο έντονη και αν είναι (και διαβεβαιώνω εδώ ότι η αγανάκτηση του γράφοντος κάθε άλλο παρά στερείται έντασης), δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον συναγελασμό με υβριστές του πολιτεύματος ούτε, πολύ περισσότερο φυσικά, την προσχώρηση στις τάξεις τους. Με άλλα λόγια, οι διαφορές μεταξύ «πάνω» και «κάτω» πλατείας ίσως να είναι ενδιαφέρον θέμα προς διερεύνηση για τους επιστήμονες εθνογράφους, ελάχιστα όμως αφορά τους δημοκράτες πολίτες που αναζητούν τρόπους πολιτικής έκφρασης. Οσο για τα περί αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, έχουν τόση σχέση με τον πλανήτη γη, όσο το αίτημα για την κατάργηση των ακυρωτικών μηχανημάτων στο μετρό.
Ισως τα παραπάνω να εξηγούνται από το γεγονός ότι ζούμε δυστυχώς σε μια χώρα, όπου η αμετροέπεια λογίζεται ως διαβατήριο για τον παράδεισο των 15 δευτερολέπτων δημοσιότητας. Ετσι, όσο πιο παρανοϊκές είναι οι θέσεις και τα αιτήματα που διατυπώνει κάποιος, τόσο πιθανότερο είναι να προβληθούν από τα παρηκμασμένα ΜΜΕ μας. Εξ ου και κανείς δεν εξεγείρεται όταν μια εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το πόσο ανεπαρκή και αν κρίνονται τα στελέχη της, παρομοιάζεται με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ή όταν υποδεικνύεται -υπό τη μορφή έμμεσης αλλά σαφούς απειλής- στον πρωθυπουργό να εγκαταλείψει τη χώρα με ελικόπτερο. Κάπως έτσι, έχουμε φτάσει στο σημείο να προβάλλεται ως λύση (!) στο ελληνικό πρόβλημα η υποβάθμιση της χώρας από ανεπτυγμένο σε αναπτυσσόμενο κράτος. Και όποιος «τολμήσει» να διατυπώσει την άποψη ότι η ανεργία και η συρρίκνωση τού κατά κεφαλήν εισοδήματος σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ θα είναι πολλαπλάσια από αυτή που επιφέρει μια περιοριστική πολιτική (ανεξαρτήτως «μείγματος», ή «συνταγής») εντός Ευρωζώνης, αντιμετωπίζεται περίπου ως εθελόδουλος και όχι ως πατριώτης που αγωνίζεται για την ευημερία της ρημαγμένης χώρας του. Οσοι δε εξ ημών κάνουμε ερωτήσεις συμβατές με τους θεμελιώδεις κανόνες της απλής αριθμητικής, παίρνουμε απαντήσεις που κινούνται μεταξύ σουρεαλισμού και ασυναρτησίας (θα μας σώσουν οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ιρανοί, οι Αρειανοί, τα Ελλοχίμ κ.λπ.). Τόσο ανήλιαγα είναι τα υπόγεια, όπου έχει κατέβει ο πολιτικός λόγος...
Ολα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι οι εντός Βουλής δεν φέρουν και την κύρια ευθύνη για την κατάντια της χώρας. Με περισσή επιδεξιότητα, το πολιτικό μας σύστημα έχει κατασκευάσει ένα θεσμικό λαβύρινθο, ο οποίος αφενός μεν προστατεύει τα κόμματα που το απαρτίζουν από τον ανταγωνισμό νέων δυνάμεων, αφετέρου δε διασφαλίζει απόλυτη ασυλία στα στελέχη του. Η θεσμική θωράκιση της ασυδοσίας, όμως, δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση μέσα στο κτίριο της Βουλής, όπως θέλουν να μας πείσουν οι «Αγανακτισμένοι». Η ατιμωρησία, η αθέμιτη εκμετάλλευση δημόσιων πόρων, η ανομία και η παντελής αδιαφορία για το κοινό καλό είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στην Ελλάδα του 2011, παρά τα όσα υποστηρίζουν οι επαγγελματίες υμνητές του «όσιου, άκακου και αμίαντου» λαού. Στις δημοκρατίες εξάλλου, ο λαός δεν έχει ηγέτες ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους απ’ ό,τι του αξίζουν, αλλά και οι ηγεσίες έχουν τους λαούς που τους πρέπουν. Το γεγονός μάλιστα ότι ορισμένοι εθνοπατέρες και εθνομητέρες συγκινούνται από τα χουλιγκάνικα συνθήματα που ακούγονται έξω από τη Βουλή, καθώς και από τις ανοησίες περί εύκολης εξόδου από την κρίση, χωρίς κόπο και ιδρώτα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου