«Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο από όλα είναι ότι μερικοί πιστεύουν ότι είμαστε Τούρκοι»

ΦΩΝΕΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

Της Χριστίνας Ζβε

Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα… είναι περίεργο να συναντάς ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν πράγματα που στα δικά σου μάτια μοιάζουν δεδομένα. Υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα για κάποιον από το να του στερούν την ελευθερία του;

Κάπως έτσι ένιωσα όταν συνάντησα πριν λίγο καιρό τους 12 από τους 18 μαθητές του εξατάξιου γυμνασίου του κατεχόμενου Ριζοκαρπάσου της Κύπρου. Τα παιδιά αυτά διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη ζωή που τους στέρησε η τουρκική εισβολή και οι συνθήκες απομόνωσης της περιοχής εδώ και 37 ολόκληρα χρόνια. Παιδιά με όνειρα, φιλοδοξίες, που είναι αναγκασμένα να ζουν εγκλωβισμένα στα Κατεχόμενα. Την καθημερινότητά τους την χαρακτήρισαν αρκετά βαρετή, αφού δεν έχουν πολλά περιθώρια για να βγουν να διασκεδάσουν, όπως τα παιδιά της ηλικίας τους στην ελεύθερη Κύπρο.

Καφετέριες, χώροι αναψυχής, εμπορικά καταστήματα, φροντιστήρια δεν υπάρχουν. Μοναδική ενασχόλησή τους το σχολείο. Περιμένουν την μέρα που θα υπάρξει ειρήνη στην Κύπρο. Είναι πραγματικά αδιανόητο, τα παιδιά αυτά δεν έχουν διαχειριστεί ποτέ το χαρτζιλίκι τους, δεν έχουν πάει ποτέ για ψώνια. Το γυμνάσιό τους επαναλειτούργησε μόλις πριν από 7 χρόνια. «Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο από όλα είναι ότι μερικοί λόγω άγνοιας πιστεύουν ότι είμαστε Τούρκοι. Είμαστε Έλληνες που ζούμε κάπως περιορισμένα», ήταν οι πρώτες λέξεις του 17χρονου Δημήτρη, του προέδρου του μαθητικού συμβουλίου του σχολείου, όταν με συνάντησε.

Στην Θεσσαλονίκη βρέθηκαν για μια μόνο μέρα ώστε να γνωρίσουν τους ανθρώπους της και να πάρουν μια γεύση από τον πολιτισμό της. Η εκδρομή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του κοινωνικού έργου, που προσφέρουν οι Κυπριακές Αερογραμμές, όπου εντάσσονται κι άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις. Πρώτος σταθμός των παιδιών με το που έφτασαν στην Θεσσαλονίκη ήταν το Βυζαντινό Μουσείο, όπου εντυπωσιάστηκαν με τα ψηφιδωτά που φιλοξενούνται εκεί. «Εμείς δεν έχουμε μουσεία, είμαι ενθουσιασμένη που βλέπω από κοντά όλα αυτά τα εντυπωσιακά εκθέματα», δήλωσε η 15χρονη Λουκία, η οποία μάλιστα επιθυμεί να σπουδάσει στην Θεσσαλονίκη.

Κουβέντιασα για αρκετή ώρα με αυτούς τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας, είναι συνεσταλμένα παιδιά, αλλά το βλέμμα τους νιώθεις πως θέλει να σου πει πολλά. Είναι δύσκολο για παιδιά της ηλικίας τους να ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες απαγόρευσης, παρόλα αυτά όμως αντιμετωπίζουν την ζωή με μια ωριμότητα που σε συναρπάζει, αλλά ταυτόχρονα σε συγκινεί. Σε ερώτησή μου για το αν σκοπεύουν μετά το σχολείο να εγκαταλείψουν το χωριό τους, κανένα από αυτά δεν θέλει να φύγει από τον τόπο του. «Θα φύγω για μερικά χρόνια ώστε να σπουδάσω αλλά μετά θα επιστρέψω στο χωριό μου, δεν το αφήνω στα χέρια των Τούρκων», δήλωσε ο 17χρονος Δημήτρης.

Επόμενος σταθμός των παιδιών η Μητρόπολη, όπου τους υποδέχτηκε στο γραφείο του ο Μητροπολίτης Άνθιμος. « Ο Θεός να σας δώσει ελευθερία, ειρηνική διαβίωση και επανένωση στο νησί» τους ευχήθηκε και συμπλήρωσε: «Είστε ο μοναδικός συνδετικός κρίκος της μόνιμης επιστροφής. Είναι προνόμιο που η Κύπρος είναι στην ΕΕ, καθώς αυτό είναι ένα στέρεο πόδι». Στο πλαίσιο της μονοήμερης επίσκεψής τους στην πόλη μας, οι 12 μαθητές επισκέφθηκαν το Κυπριακό Προξενείο, την Πλατεία Αριστοτέλους, το Λευκό Πύργο, την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου καθώς και άλλα αξιοθέατα, ενώ αργά το βράδυ επέστρεψαν στην Κύπρο. «Μας άρεσε πάρα πολύ η πόλη σας κι ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία να έρθουμε ξανά», είπε η Λουκία. Ειλικρινά, χάρηκα πολύ που γνώρισα αυτά τα παιδιά, που αν και μικρά σε ηλικία η επαφή μαζί τους είναι εμπειρία.