“Αγανακτισμένος” στα σύνορα...

Του Θανάση Κληματσίδα

“Εύζωνας ήταν ο επίλεκτος στρατιώτης του ελληνικού στρατού, γνωστός και ως τσολιάς. Σήμερα καλούνται οι στρατιώτες της προεδρικής φρουράς. Όλα τα χρόνια οι Εύζωνοι έχουν αναχθεί σε σύμβολα γενναιότητας. Καταλαβαίνετε πως η επίσκεψή στο χωριό των Ευζώνων του Κιλκίς είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Εκεί γνωρίσαμε και τον “αγανακτισμένο” κ. Δαμιανό.

Στα σύνορα λένε πως οι καρδιές των ανθρώπων χτυπάνε πιο δυνατά! “Φυλάνε Θερμοπύλες”, η τετριμμένη έκφραση που χρησιμοποιείται.

Το χωριό βρίσκεται κυριολεκτικά “δυο βήματα” από τη μεθόριο. Αν σηκώσεις το κεφάλι και κοιτάξεις στα αριστερά, βλέπεις τη Γευγελή. Με το που το στρέψεις όμως πάλι από την άλλη βλέπεις ανθρώπους. Με “άλφα” κεφαλαίο μάλιστα.

Το χωριό έγινε γνωστό στο πανελλήνιο όταν κάποιοι δάσκαλοι πριν λίγα χρόνια αποφάσισαν να πάρουν τα παιδάκια ενός γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη και να τα πάνε να παρελάσουν στο χωριό ανήμερα της 25ης Μαρτίου. “Το έκαναν για να προκαλέσουν”, έλεγαν τότε κάποιοι “απλά γέμισε το χωριό μας με παιδικές φωνές ξανά” έλεγαν οι Ευζωνίτες.

Όπως και να έχει τελικά το γεγονός είναι πως στο χωριό δεν ακούγονται εδώ και χρόνια παιδικές φωνούλες. Σταματώ στο δημοτικό σχολείο και το κορμί μου ανατριχιάζει από το τρίξιμο της κούνια σε μια ασυναίσθητη προσπάθεια των χεριών μου να την κουνήσει.

Φεύγοντας συναντώ ένα παλιό σπιτάκι που μοιάζει όμως να κατοικείται και μάλιστα η παρουσία της νοικοκυράς είναι έντονη καθώς ο κήπος είναι σε άριστη κατάσταση και τα ρούχα απλωμένα.

Η κυρία του σπιτιού μας ανοίγει και μας καλοδέχεται. Να σου στο κρεβάτι ένας γεράκος με μηχάνημα οξυγόνου. “Είναι δημοσιογράφος Δαμιανέ...” του λέει. Αμέσως σηκώνεται όρθιος πετά τη μάσκα… “έλα να μιλήσουμε”, μου λέει....

«Με μια ανάσα»

Ο κ. Δαμιανός είναι 95 ετών σήμερα. Γεννήθηκε, μεγάλωσε στο χωριό. Τα “είδε όλα”. Μιλώντας βγαίνει η πίκρα του για τους κυβερνήτες. Έσφιξε άλλωστε το χέρι σχεδόν με όλους. Αυτούς που όπως λέει τον ξέχασαν, τους ξέχασαν, τους υποσχέθηκαν....

Πολέμησε, πείνασε, φώναξε, αγανάκτησε. Δείχνει τις τιμητικές του πλακέτες και μας λέει ότι είναι απλά γράμματα, μπακίρια σε ένα ράφι που η σύζυγος τους προσπαθεί να κρατήσει κρατήσει μακριά τη σκόνη.

“Για ποιον πολέμησα;”, με ρωτά και δίνει την απάντηση μόνος του: “Για κανέναν. Δε θέλω να θυμάμαι πια. Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας πια”.

Η τρίχα πίσω εκεί στο σβέρκο αρχίζει να σηκώνεται. Είναι  η στιγμή που καταλαβαίνεις πως ο άνθρωπος αυτός δεν έπρεπε να έχει εσένα μπροστά του αλλά όλους αυτούς που τον ξεγέλασαν που του έταξαν και δε του έδωσαν ποτέ.

Ο κ. Δαμιανός είναι μέσα στο σπίτι του εδώ και αρκετά χρόνια. Δε θέλει να βγει έξω. Μας είπανε πως όταν αισθάνεται λίγο καλά βγαίνει στο κατώφλι του σπιτιού του και βλέπει έξω για λίγο. “Για πέντε λεπτά το κάνει μόνο”, μας είπε η γειτόνισσα.

Μη θέλοντας να τον κουράσουμε πολύ, έφυγα με τον κάμεραμαν. Η σύζυγος μας τράταρε και όταν αρνείσαι από ευγένεια σε τέτοια σπιτικά ως συνήθως στα τυλίγουν “με χρυσό”, -αλουμινόχαρτο.

Φεύγοντας αναλογίστηκα πως υπάρχουν “Αγανακτισμένοι” παντού. Εκτός από τις πλατείες είναι εκεί μέσα στα σπίτια τους για χρόνια. Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να παλέψουν, να πετάξουν... τη μάσκα.

Κοιτώντας πίσω από τον  ώμο μου, βλέπω τον κ. Δαμιανό να μας χαιρετά στο κατώφλι του σπιτιού του.