Της Ξανθούλας Μπούσιου
Πλάκα έχουν και πλάκα μας κάνουν οι πολιτικοί μας αντιπρόσωποι. Μετά τα χθεσινά επεισόδια έξω από την Βουλή έχουν βγει όλοι στα παράθυρα των δελτίων και των ενημερωτικών εκπομπών, καταδικάζουν, μιλούν για φαινόμενα αντικοινοβουλευτισμού, πιθανά προβοκάτσια, ερμηνεύουν αυτά, προτείνουν τρόπους αντιμετώπιση του φαινομένου (;) και ξαναγυρνούν στην κουβέντα των καινούργιων μέτρων. Με απλούς και πολύ λογικούς συνειρμούς.
Το βλέπουν όλο λάθος. Η σχέση του λαού με τους αντιπροσώπους του είναι μια σχέση ερωτική, γεμάτη πάθη και λάθη. Το ότι ασχολούμαστε μαζί τους είναι καλό, σημαίνει ότι τους παρακολουθούμε, σημαίνουν κάτι για μας. Θα έπρεπε να ανησυχούν αν τους είχαμε τελείως γραμμένους και δεν τους δίναμε καμία σημασία. Σε μια σχέση το ότι μέμφεσαι ή κατηγορείς τον άλλον για τα λάθη που πιστεύεις ότι έκανε, δηλώνει ότι η σχέση είναι ζωντανή, υπάρχει ενδιαφέρον και θέλεις να την κρατήσεις. Αν ήθελες να την παρατήσεις και θεωρούσες ότι δεν αξίζει τον κόπο σου, απλά θα έφευγες χωρίς εξηγήσεις και χωρίς προσπάθεια. Το ότι δείχνουμε πως αισθανόμαστε σημαίνει ότι ελπίζουμε ότι αυτά που κάνουμε πιθανόν και να πιάσουν τόπο και ο απέναντί μας δεν είναι ντουγάνι για να μην καταλαβαίνει.
Νομίζω ότι λατρεύουμε το πολίτευμά μας, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Όχι ότι δεν έχει προβλήματα και όχι ότι δεν τα αναγνωρίζουμε. Αγαπάμε τους βουλευτές μας, εμείς τους επιλέξαμε. Όχι όμως ότι τους θεοποιούμε. Όχι ότι δεν ξέρουμε ότι κάποιοι από αυτούς είναι ρεμάλια και από ανάγκη ή βόλεμα είμαστε μαζί τους. Στη ζωή το ένα δεν αναιρεί το άλλο, κοίτα τα ζευγάρια γύρω σου. Αλλά ο κερατάς που αγάπησε και τον παράτησαν, μέσα στην πικρία του θεωρεί ότι όλες οι γυναίκες είναι τσούλες, ποιος να τον κατηγορήσει; Για να μην πιάσουμε την περίπτωση του και κερατάς και δαρμένος…
Και η σχέση με τους βουλευτές μας δεν είναι one-night-stand, όπως πιθανόν θα ήθελαν. Τόσο προεκλογικό ψηστήρι δημιουργεί προσδοκίες που εκτίνονται πέραν της μιας εκλογικής νύχτας, οπότε είναι 4 χρόνια day in-day out. Αν δεν το αντέχουν, ας μην το ξεκίναγαν. Και αν είχαν άγνοια, τώρα το έμαθαν, ας μην το ξανακάνουν. Αλλά δεν μπορούν να κατηγορούν εμένα που γκρινιάζω και τον κατηγορώ όταν αισθάνομαι ότι δεν μου δίνει προσοχή, με μειώνει και υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Αυτός τα κάνει, εγώ φταίω που του τα λέω;
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω ότι εμείς τιμούμε και προσπαθούμε για τη σχέση μας την ώρα που η σχέση μας στρέφει αλλού το κεφάλι και βλέπει τον αγώνα όταν εμείς του μιλάμε. Μήπως λοιπόν αυτοί δεν μας θέλουν; Μήπως θεωρούν ότι δεν τους αξίζουμε, άλλο λαό περίμεναν; Μήπως αυτοί ζουν μέσα στο συννεφάκι του macho κόσμου τους και νομίζουν ότι επειδή «νίκησαν» τους χιλιάδες συνυποψηφίους τους, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν χωρίς εξηγήσεις; Ότι τους εμπιστευόμαστε τυφλά; Ότι όταν τους επιλέγαμε δηλώναμε ουσιαστικά υποταγή; Χαζομάρα τους.
Επειδή όμως τους αγαπάμε και είμαστε συναισθηματίες, έχουν και άλλη ευκαιρία να ξανασκεφτούν τη στάση τους και να επανορθώσουν. Γιατί είναι κρίμα μια τέτοια αγάπη να πάει χαμένη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου