Πού πάνε οι άνθρωποι, όταν φεύγουν;

Της Ναυσικάς Γκράτσιου

Δεν πρόκειται για μεταφυσικό ερώτημα. Προσωπικά, είμαι μάλλον πεπεισμένη, ότι εδώ που ήρθαμε γίνεται ό,τι γίνεται. Και μετά τίποτε... Rien du tout... Ούτε επέκεινα, ούτε καθαρτήρια, ούτε τίποτε.

Για άλλο αναρωτιέμαι: Τί γίνεται με τους ανθρώπους που έφυγαν κι άφησαν ανεξίτηλη τη γραμμή τους στην έρημο. Ναι, μεν, ο φυσικός τους βίος τελείωσε, και πάει, πέθαναν, αλλά έχουν μια τόσο δυνατή ανάμνηση, που είναι σαν να βρίσκονται εδώ, επίμονα παρόντες, ακούμε κανονικά τον ήχο της φωνής τους, νιώθουμε την απαλή τους αύρα, μυρίζουμε τ' άρωμά τους, παίρνουν μέρος στις συζητήσεις μας, μοιράζονται ακόμη και τις σκέψεις μας...

Φυσικά, αυτά είναι από τα πράγματα, που δεν ομολογούμε σχεδόν ποτέ, μη τυχόν και νομίσουν οι άλλοι ότι έχουμε λαλήσει τελείως...

Ας πούμε, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, δεν περνάει ούτε μία μέρα, που δεν θα χρειαστώ τη βοήθειά του. Από το ποιο παρασιτοκτόνο πρέπει να βάλω στις λιγούστρες για να προκόψουν, μέχρι σε ποια ραψωδία ο Οδυσσέας ξεπαστρεύει τους μνηστήρες.

Σε κάθε μου απορία, σε κάθε μου δύσκολη στιγμή, η πρώτη μου σκέψη είναι να του τηλεφωνήσω. Ν' ακούσω τη φωνή του, να μ' αποκαλέσει Ναυσικάκι ή Ναυσικούλα, όπως το συνήθιζε, να μου δώσει και καμιά συμβουλή σωστού ανθρώπου και μετά να του πω το πόσο πολύ τον αγαπώ.

Τον τελευταίο καιρό του το έλεγα συχνά. Δεν ήξερα, δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι ο χρόνος μας τελείωνε. Έφυγε ξαφνικά... Αφήνοντάς με ένα μεγάλο, ορφανό κοριτσάκι...

Υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί άνθρωπο, που φεύγοντας με σπάραξαν. Και να μην ακούσω αυτήν την τραγική κλεισαδούρα "Ουδείς αναντικατάστατος...".

Γιατί ποιος ποτέ αντικατέστησε τη Μαλβίνα Κάραλη; Αυτό το υπέροχο πλάσμα, που μπήκε στη ζωή μας για λίγο και τη φώτισε;

Πρώτα με τα γραπτά της, μετά με το ραδιόφωνο, αργότερα μ' κείνες τις απίστευτες, πανέξυπνες εκπομπές στην τηλεόραση. Μια γυναίκα τόσο ταλαντούχα, τόσο μοναδική, τόσο δικιά μας. Μέσα σ' όλα, πολύ διαβασμένη, προικισμένη με τρομερή μνήμη κι ακόμη πιο τρομερή κρίση και τρομερή λαλιά. Την οποία ποτέ δεν φοβήθηκε ν’ αρθρώσει και να την υψώσει, όταν χρειάστηκε...

Την διάβαζα στη "Γυναίκα" τη δεκαετία του '80. Ούτε ήξερα ποια ήταν, αλλά συμφωνούσα με κάθε συλλαβή της. Σ' ένα τεύχος της "Γυναίκας" είχε φωτογραφηθεί με μία από τις κόρες της για ένα editorial μόδας. Μια κουκλάρα! Μετά διάβασα (ό,τι έγραφε η ίδια δηλαδή) για τη ζωή της, την ατέλειωτη περιπέτειά της, τα παιδιά της, τους άντρες της, το θέατρο, τα σενάρια για τις ταινίες της Φρίντας Λιάππα, τα βιβλία της, τα άρθρα της που έσπαγαν κόκκαλα...

Ακόμη και στη μαγειρική θεά ήτανε! Θυμάστε το "Αρνάκι με κους-κους" και τα "Μαλβινέζικα";

Ερωτευότανε με πάθος, άλλαζε σπίτια σαν τα πουκάμισα, ψάχνοντας για το "οριστικό" σπίτι, μίλαγε τα καλιαρντά φαρσί, ήξερε τα ρεμπέτικα σε βάθος, ήξερε τους "δρόμους" τους, όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά, αυτήν την αγαπούσαν. Πολύ...

Κάποτε, εκτός των υπολοίπων, είχε οργανώσει ένα ρεμπέτικο-ανατολίτικο πατάρι με την ίδια αρχηγό. Τη θυμάμαι να κάθετε ανάμεσα στα κόκκινα βελούδα και τα νέι, σα σουλτάνα με το ντέφι της και να τραγουδάει: "Άντρα μου παραπονιάρη, π...η και κ...η!

Τη θυμάμαι (εκεί κι αν δεν τη θυμάμαι...) στις βραδινές, ραδιοφωνικές της εκπομπές στον ΣΚΑΪ στα μέσα της δεκαετίας του '90. Ούτε θυμάμαι πώς τη λέγανε την εκπομπή της, αλλά τί μουσικάρες διάλεγε! Και τι έλεγε εκείνο το στοματάκι της... Σχολείο κανονικό για μένα, που καθόμουν κι άκουγα κι ομόρφαινε η ακοή μου...

Άσε, που πριν από τη δική της εκπομπή, που μεταδίδονται 10-12 το βράδυ, έβγαινε 8-10 ο Γιώργος Παπαστεφάνου με τη δική του εκπομπή, που τη λέγανε: "Της αγάπης μου το δίσκο, προσπαθώ μα δεν τον βρίσκω" κι αμέσως μετά τη Μαλβίνα έβγαινε ο μάγος, Αντρέας Μαζαράκης, ο Εξαρχίων, που ξεκινούσε πάντα με το τραγούδι: "Ταξί, ταξί, ταξί, ταξί, μπές με το πόδι το δεξί και σαν πασάς ξαπλώσου..."

Με τέτοιο ραδιοφωνικό παράδεισο, γιατί να βγω έξω; Με τέτοια γλέντια σπίτι; Εκεί, μαζί με τη Μαλβίνα σε τρελά κέφια να κελαηδάει ομορφιές. Καμιά φορά ακουγότανε στενοχωρημένη, απογοητευμένη, ούτε μπορούσε αλλά ούτε και προσπαθούσε να κρυφτεί. Κάτι τέτοιες στιγμές, πώς θα ήθελα να κοπανήσω μια μπουνιά στη μύτη, όποιου άχρηστου την είχε στενοχωρήσει...

Μετά, ήρθε το "Symbol", εκείνο το εξαιρετικό περιοδικό, που είχε φτιάξει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος και κυκλοφορούσε ένθετο στο Σαββατιάτικο "Επενδυτή". Φυσικά κι έγραφε και η Μαλβίνα εκεί. Τη "Σαββατογεννημένη". Τη θυμάστε; Ξέρω πολλές γυναίκες, που έχουν κρατήσει όλα τα τεύχη εκείνου του περιοδικού και κυρίως για τη Μαλβίνα.

Εκείνη την εποχή η Μαλβίνα αρρώστησε... Το πάλεψε πάρα πολύ. Δεν ξέρω, δηλαδή, έτσι λέγανε οι κοντινοί της, μετά το θάνατό της. Το θάνατό της... Τί άκυρη λέξη, όταν μπαίνει δίπλα σ' αυτό το υπέροχο πλάσμα...

Διάβασα τα τελευταία της κείμενα στο βιβλίο του Γιώργου Χρονά. Φαινόταν, ότι υπέφερε, δοκιμαζόταν σκληρά, αλλά έβρισκε, ακόμη και τότε να κάνει πλάκες μέχρι και με τη πεταλούδα του ορού, που της τρυπούσε το χεράκι...

Και μετά, τέλος... Στις 7 Ιουνίου του 2002.

Άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο ενός ταξί. "Η Μαλβίνα Κάραλη πέθανε σε ηλικία... τάδε." Τι ψέμα... Λες κι έχουν ηλικία οι Μαλβίνες αυτού του κόσμου, ή λες και πεθαίνουν και δέχονται να στριμωχτούν σε κάτι θεόστενους τάφους στο Α’ νεκροταφείο...

Μαλβίνα, να ξέρεις, πώς όποτε σε χρειαστώ, η πρώτη μου σκέψη είναι ν' ανοίξω αμέσως το ραδιόφωνο! Είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί μέσα ακόμη κολυμπάς...