Καλοκαίρι... αλά παλαιά!

Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου [δημοσιογράφος]

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, το πρώτο του Ιουνίου, του πρώτου καλοκαιρινού μήνα, ήταν κάτι σαν πρόβα τζενεράλε για το ζεστό καλοκαίρι που έρχεται.

Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, οι αντίστοιχες ημέρες του περσινού Ιουνίου, ήταν ασύγκριτα  πιο ζεστές κι αφόρητες. Μας θυμάμαι, να καθόμαστε μπαϊλντισμένοι σαν Μεξικάνοι το απομεσήμερο, περιμένοντας μια ελάχιστη ριπή αέρα, μήπως κι ανασάνουμε... Φέτος, ομολογώ, τι ο Ιούνιος θυμίζει πιο πολύ...Ιούνιο, παρά τα περσινά καμίνια της κολάσεως.

Είναι και το πρώτο καλοκαίρι, που η ύφεση και η ανέχεια μας δοκιμάζει.

Καλοκαίρι σημαίνει κυρίως θάλασσα και μάλιστα... κολυμπήσιμη! Αλλά για να φθάσεις σε μια τέτοια θάλασσα απαιτείται οπωσδήποτε μέσο μεταφοράς και βέβαια, λεφτά για βενζίνη κι αυτό, πλέον, μόνο αυτονόητο δεν είναι. Εκτός κι αν κάποιοι, πολύ προνοητικοί, έφτιαξαν έναν ειδικό κουμπαρά έξτρα εξόδων καλοκαιριού.

Υπάρχουν σαφώς κι αυτοί που διαθέτουν οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους σπίτια εξοχικά, κοντά σε υπέροχες θάλασσες. Αυτό κι αν είναι ακριβό σπορ! Εύχομαι, σ’ όλους που διαθέτουν εξοχικά, σίδερο στα νεφρά τους και το κέρας της Αμάλθειας να φυτρώσει στη τσέπη τους μόνιμα και να παράγει αποκλειστικά και μόνο χαρτονομίσματα!

Λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ, υπάρχει θέμα: Το καλοκαίρι είναι εδώ και απαιτεί δροσιές! Αλλιώς, καταντάει αβίωτο και βασανιστικό. Έλα, όμως, που δεν υπάρχουν λεφτά για εκδρομές κι άλλες τέτοιες, ασύγγνωστες, πλέον πολυτέλειες! Λεφτά δεν υπάρχουν, όμως υπάρχουν ιδέες. Απλές, ωραίες, ρεαλιστικές και πάμφθηνες.

Υπάρχουν, δε, άνθρωποι, που τις εφαρμόζουν χρόνια τώρα και δεν μιλάμε για πιτσιρίκια, που παλεύουν με τα χαρτζιλίκια. Μιλάμε για μεγάλους ανθρώπους, που το λέει η ψυχή τους, έστω κι αν δεν βοηθάει καθόλου η τσέπη τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, καβαλάνε τα λεωφορεία της γραμμής και με 90 λεπτά εισιτήριο, βρίσκονται στη Μηχανιώνα, στην Επανωμή, στο Αγγελοχώρι. Ακόμη και καθημερινά, αν είναι συνταξιούχοι. Εκεί που οι θάλασσες είναι ακόμη μια χαρά, κάνουν το μπάνιο τους, κολατσίζουν με ό,τι περιέχει το τάπερ τους, που έχουν ετοιμάσει από το σπίτι, χαίρονται τον ήλιο κι επιστρέφουν δροσισμένοι πίσω.

Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου μια μπροσούρα τουριστικού πρακτορείου, που διαφήμιζε μονοήμερες εκδρομές για μπάνιο τις Κυριακές σε  δύο τρεις παραλίες της Χαλκιδικής κι άλλες τόσες της Πιερίας. Με 12 ευρώ το άτομο. Και στις πέντε εκδρομές η έκτη σου έρχεται δωρεάν!

Και γιατί όχι, δηλαδή; Ποιος είπε ότι για να ευχαριστηθείς την καλοκαιρινή σου Κυριακή πρέπει οπωσδήποτε να ξοδευτείς και να πληρώσεις τον καφέ δέκα ευρώ χωρίς την ξαπλώστρα και την ομπρέλα, σ’ ένα από τα... χάι χούι beach bar, που έχουν ξεφυτρώσει παντού σαν τα μανιτάρια και βρωμοκοπάνε ανθρωπίλα και αντιηλιακό λάδι με άρωμα κοκοφοίνικα;

Γιατί όχι και λίγη επιστροφή στις ρίζες μας;

Την θυμάστε καθόλου την πλάζ της Αγίας Τριάδας, δημοφιλέστατο προορισμό όλων των μαμάδων και των παιδιών τους τις Κυριακές του Ιουνίου; Με τις καμπίνες και τις καμπινιέρισσες, στις οποίες παραδίδαμε ρούχα και τιμαλφή για ν’ απολαύσουμε τη θάλασσα ξένοιαστα;

Τον παγωτατζή, που ανυπερθέτως θα εμφανιζότανε, σίγουρος για το ξεπούλημα της πραμάτειας του, διαθέτοντας αποκλειστικά χωνάκια με δύο μόνο γεύσεις: Κρέμα και σοκολάτα. Θυμάστε;

Τους πιο μεγάλους, που έκαναν βουτιές από εκείνη την γεφυροεξέδρα;

Τα θηριώδη εκείνα και βαρύτατα κανό με το μονό κουπί, που τα νοίκιαζαν με την ώρα;

Τους συμμαθητές μας, που οι μαμάδες τους τούς κυνηγούσαν να φάνε τα αυγουλάκια τους μετά την πρώτη βουτιά;

Τις απερίγραπτες, λουλουδάτες σκούφιες, που φορούσαν οι κυρίες για να μη βραχεί η εβδομαδιαία μιζ αν πλί;

Τον συναγερμό, που έπεφτε, όταν ερχόταν το τελευταίο καραβάκι η όταν έφευγε το τελευταίο ΚΤΕΛ (ΚΤΕΥΛ το λέγανε τότε...) για τη Θεσσαλονίκη;

Τα ηλιοκαμμένα, χαρούμενα και κουρασμένα προσωπάκια μας, να τα χτυπάει ο εσπερινός μπάτης;

Όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Το μόνο, που θέλαμε ήταν να περάσουμε καλά και καλοκαιρινά και ξέγνοιαστα κι αυτό ακριβώς κάναμε...

Κι όπως τα κάναμε τότε, μπορούμε θαυμάσια να τα κάνουμε και τώρα.

Χωρίς καμία αμφιβολία και χωρίς καμία στενοχώρια για χαμένους (δήθεν) παραδείσους. Γιατί ο παράδεισος είναι εδώ! Για την ακρίβεια, παράδεισος είναι εκεί, που βάζουμε την ομπρέλα μας! Καλό καλοκαίρι, παιδιά!