«Τι κέρδισα σε εκατό χρόνια ελευθερίας από τους Οθωμανούς…»

ΠΗΓΗ arvilaradio-news.blogspot.com

«Γράφω αυτή την επιστολή διότι πραγματικά δεν ξέρω πια που αλλού να απευθύνω την διαμαρτυρία και την αγανάκτησή μου πριν φτάσω να την μοιράζομαι με τον ψυχίατρο ή τους συγκρατούμενους μου.

Είναι νομίζω σε όλους γνωστό ότι η αντιπαράθεση με το τέρας που λέγεται κρατικός μηχανισμός δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση πόσο μάλλον τώρα που το θηρίο βρίσκεται σε αγωνία και δαγκώνει ότι βρεθεί μπροστά του.

Δυστυχώς, όπως φαίνεται, η δουλειά μου περιλάμβανε χρόνια τώρα συνεργασία με διάφορες μορφές του Ελληνικού Δημοσίου. Δήμοι, οργανισμοί και διάφοροι άλλοι φορείς του λεγόμενου ευρύτερου τομέα ήταν μέσα στους πελάτες που εξυπηρετούσαμε. Βέβαια για να μην φανταστεί κανείς ότι ποιός ξέρει για τί φοβερή και τρομερή εργολαβική επιχείρηση μιλάμε σπεύδω να διευκρινίσω ότι είμαι ένας σκέτος νέτος φωτογράφος. Για χρόνια αυτή η συνεργασία κυλούσε, κουτσά-στραβά, και βέβαια πάντοτε με την διαβεβαίωση των εκάστοτε ταμιών, προέδρων, δημάρχων και άλλων ταγών του δημοσίου συμφέροντος: «μην ανησυχείς, θα πληρωθείς, από το δημόσιο κανείς δεν έχασε».

Βέβαια, πλήρωνα εγώ το ΦΠΑ, τον αναλογούντα φόρο, τα έξοδα της δουλειάς, τους εργαζόμενους... και τα κόλπα του δημοσίου, δηλαδή όλα αυτά τα "χάθηκαν τα τιμολόγιά σας", "δεν βγήκε κωδικός να τα περάσουμε", "α, τα περάσαμε στα χρέη", "ναι σας φώναξε ο δήμαρχος αλλά δεν ήξερε, δεν είχαμε λεφτά" και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.

Τώρα με την κρίση φαίνετε ότι άνοιξε πεδίο δόξης για τις οικονομικές κεφαλές, και όχι κεφάλες, των οικονομικών σοφών μας.

Δεν πληρώνουν κανένα χρέος αλλά ζητούν με τακτικές νυχτερινού τοκογλύφου και από όπου βρουν να εισπράξουν τα γνωστά "μαζί τα φάγαμε", δηλαδή πασάρουν με τσαμπουκά νταβατζίδικο το λογαριασμό στον "μικρό" του μαγαζιού κι αν θες μην πληρώνεις. 

Αφού λοιπόν, μήνες τώρα προσπαθώ να εισπράξω χρέη έξι και επτά χρόνων, παρακαλώντας κάθε πικραμένη εξουσία, κάποιος εδέησε να πληρώσει κάτι χρέη του 2007.

"Φέρτε μια φορολογική ενημερότητα να σας πληρώσουμε" και τρέχω αμέσως για τα δέοντα πριν τα πάρει κάποιος άλλος. Όχι μεγάλα πράγματα, αλλά, θα βγάλουμε τον μήνα. Όμως στην δροσερή και ολιγοκατηκοιμένη ΔΟΥ, λόγω διακοπών, βρίσκομαι αντιμέτωπος με το βαθύ κράτος.

"Χρωστάτε μια δόση φόρου" λέει η υπάλληλος.

"Μάλιστα, αλλά, έχω περιθώριο μέχρι μεθαύριο"

"Δέν γίνετε, πρέπει να πληρώσετε και μετά…"

Ωραία, να σας δώσω την δόση και να μου δώσετε το χαρτί να πάω να εισπράξω πριν κλείσουν"

"Οχι, πρέπει να πληρώσετε και τα μη ληξιπρόθεσμα"

"Μα αφού δεν έληξαν γιατί να τα δώσω προκαταβολικώς;"

Με στέλνει στον διευθυντή. Συμπαθητικός, δροσερός και εν αναμονή της μεσημεριανής τελικής απόδρασης για τις διακοπές του.

"Λυπάμαι, έχω εντολές, πρέπει να τα πληρώσετε όλα"

Αρχίζω να φουντώνω. Μα καλέ μου κύριε, που με τα λεφτά μου θα πας διακοπές, γιατί εγώ να πληρώσω προκαταβολικώς και εσύ, σαν κράτος δεν με πληρώνεις, αλλά και τις ρυθμίσεις του ΦΠΑ των χρωστούμενων σου τις πληρώνω εντόκως; Πώς να σε πληρώσω αν δεν πληρώσεις τα δικά σου;

Τίποτα. Ανένδοτος. "Έχω εντολές". Σαν τους αμερικάνους μπάτσους στα έργα. "Μια δουλειά είναι κάποιος πρέπει να την κάνει".

Τοίχος κοινωνικού κράτους. Απόρθητο. Τα μαζεύω και φεύγω. Κανείς ποτέ δεν νίκησε το αήτητο δημοσιοϋπαλληλικό κράτος. Απλήρωτος λοιπόν, με το ωραίο δημόσιο φέσι μου στραβά, σκέφτομαι τι κέρδισα σε εκατό χρόνια ελευθερίας από τους Οθωμανούς πέρα από την εσωτερική εθνική μου ελευθερία. Γιατί σε επίπεδο σχέσεων με το ντοβλέτι μάλλον χαμένος είμαι. Τότε ερμήνευσα και το ότι το δημόσιο πάντα πληρώνει. Πρόκειται για μαφιόζικη, μάλλον απειλή. Πάντα πληρώνει, με ωραίο τσιμεντένιο ζευγάρι παπουτσάκια και βόλτα στο Θερμαϊκό. Σε όποιον συνεργάστηκε μαζί του, το πίστεψε και δεν το έκλεψε.

Νώντας Στυλιανίδης

Φωτορεπόρτερ

www.photoreportage.gr